________________
૫૬
મુનિજીવનની બાળપોથી-૬ સ્થ હિલ ભૂમિએ ગમન જે પહેલી કે બીજી પરિસીમાં ઈંડિલ જવું પડે તે તે અકાળગમન કહેવાય અને ત્રીજી પિરિસીમાં જવાનું થાય તે તે કાળગમન કહેવાય. દર બે બે સાધુએદીઠ શૌચ માટે પાત્રમાં ભેગું પાણી અપાય. ઘનિયુક્તિના વિવેચનમાં જણાવ્યા પ્રમાણે એક હજાર ત્રેવીસ (૧૦૨૩) અશુદ્ધ ભાંગા છોડીને એક શુદ્ધ ભાંગાની સ્થડિલભૂમિએ આવસ્યહિ કહીને જવું અને બેસતાં “અણુજાણહ જસુગ્ગહે બોલવું. ઊઠતી વખતે ત્રણ વાર સિરે, સિરે કહેવું. ડગલને ઉપયોગ કરે. પાછા ફરતાં ગામમાં પ્રવેશ કરતી વખતે શેષકાળમાં રજોહરણથી અને વર્ષાકાળમાં પાદલેખનિકાથી પગ ધેવા. પાછા ફરતી વખતે ઉપાશ્રયમાં પ્રવેશ કરતાં, ત્યારે જ પગનાં તળિયાં માત્ર દેવા, જ્યારે તે કઈ અશુચિથી ખરડાયેલાં હોય. પણ જે ઉપાશ્રયમાં પ્રવેશ કરતી વખતે શૌચવાદી લેકે તે સાધુને જોતા હોય તે તેમને સાધુ પ્રત્યે જુગુપ્સા ન થાય તે માટે પણ ચેખા પગ વધુ પાણીથી સારી રીતે ધોઈને ઉપાશ્રયમાં પ્રવેશ કરે. અન્યથા તે લેકે જૈન ધર્મની નિંદા કરવા દ્વારા દુર્લભધિ બની જાય.
ત્રણ વાર નિસીહિ કહીને પગ પૂંછને ઉપાશ્રયમાં પેસવું. જે હજી ત્રીજી પરિસી થઈ ન હોય તે તેટલે બાકીને સમય સ્વાધ્યાય કરે. કેમ કે જ્યારે પણ નવરાશને સમય મળી જાય ત્યારે સાધુએ સ્વાધ્યાય કરે તે જ ઉચિત છે, તેમ યતિદિનચર્યામાં કહ્યું છે.
