________________
મુનિજીવનની બાળપોથી-૬
૪ ગૌતમ ! એવા ગુંજ્ઞાથી યુક્ત (પણ) જે ગŘøાધિપતિ એવા પાપાચારી ગચ્છ(શિષ્ય)ને ત્રિવિષે વાસિરાવીને પેાતાનું હિત (સ યમ) સાધવા માટે સમ્યગ્ ઉદ્યમી ન થાય તેને સ`ધ બહાર કરવા જોઈએ.”
૧૧૦
“હે ભગવત! જો તે ગણીએ ગચ્છને (સ્વશિષ્યને) ત્રિવિધ ત્રિવિધ વાસિરાજ્યેા હાય તે તેને ગચ્છમાં સ્વીકારાય ?”
(હે ગૌતમ !) જો સ`વિગ્ન ખનીને, યથેાક્ત પ્રાયશ્ચિત્ત કરીને, ખીજા ગચ્છાધિપતિની ઉપસ’પદા (આજ્ઞા) સ્વીકારીને સન્માને અનુસરે તે સ્વીકારાય અને જો સ્વચ્છ દપણાથી તેવું જ વર્તન કરે તે ચતુર્વિધ શ્રી સ’ધની અહાર કરેલા તેને ગચ્છ (પણ) ન સ્વીકારે.”
જે પ્રમાદી ગચ્છની સારાદિ ન કરે તેને તે (અન્ય સર્વ સાધુઓના પ્રાયશ્ચિત્તના) એકત્ર સરવાળા કરવાથી જેટલું થાય તેનાથી ચારગણું પ્રાયશ્ચિત્ત લાગે.
શિષ્યે પણ તેવા કુગુરુ(ગચ્છાધિપતિ)ને સર્વથા છોડી દેવા જોઈ એ. અને ગુરુ શિષ્યપણાના સંબધ છેડવા સ’બધી લેખ લખાવી લેવાપૂર્વક તેના અધિકાર તાડીને બીજા સુવિહિત ગચ્છની આજ્ઞા સ્વીકારીને ઘાર તપ (અને આકરા સંયમ)નું અનુષ્ઠાન કરવું જોઈએ. છતાં એ રીતે આરાધના માટે ઉદ્યત શિષ્યને જે ગુરુ હસ્તાક્ષરથી લખી આપે (છેડે) નહિ તે તે મહાપાપ પ્રસંગના કરનાર ગુરુ સંઘ મહાર કરવા જોઈ એ.
