________________
૧૬૦
મુનિજીવનની બાળપેાથી-૬
કરી નાખવાની તાકાત વિગઈ એના સેવનમાં પડેલી છે. જેને તેવી વિગઈ એ તરફ નફરત નથી તે આત્માને કોઈ પણ પળે મેહના ઉદય થઈ જાય અને તેથી તે આત્મા અકાર્યોંમાં દારવાઈ જાય, યાવત્ સ્રીભાગ તરફ પણ તણાઈ જાય તે તેમાં જરા પણ નવાઈ પામવી નહિ.” શરીરને આંધ્રા જેના દૃઢ છે એવા સાધુ જો રસની લુપતાથી વિગઈ એનું સેવન કરતા રહે તે તેનું જીવન કાં વાસનાએથી અથવા છેવટે કષાયેાથી કે આળસના નશાથી ખરખાદ થયા વિના રહેતું નથી. જેમ ગાડું ચલાવવા માટે તેને ઊંજવું જ ( ‘એઈલિંગ' કરવું) પડે છે તેવી રીતે સાધુએ ખૂબ જ ઓછા પ્રમાણમાં વિગઈ એને ટેકા લઈ ને ચારિત્ર ધર્મ રૂપી ગાડાને દોડાવવું જોઈએ.
આપણું કત વ્ય
જ્યારે શાસ્ત્રકાર પરમર્ષિ આએ વિગઈ એને તાલપુર ઝેર કરતાંય વિઘાતક કહી છે, જ્યારે તેનું (નિષ્કારણુ) સેવન કરનારના સૌ પ્રથમ તે ચિત્તતંત્ર ઉપર હુમલેા કરીને તેની સ્થિતિને હચમચાવી મૂકીને જીવન બરબાદ કરવા તરફ પરાણે ઢસડી જઈ ને જ રહે છે, ત્યારે સાચા ખાનદાન આત્માએનું આ સૌ પ્રથમ કબ્ય બની રહે છે કે તેમણે વિગઈઆના સવથા કે છેવટે મહુધા ત્યાગ કરી જ દેવા જોઈ એ. એવું તે વિગઈ એથી શરીરખળ કેમ કમાવી શકાય જેના બદલામાં આત્મખળ સિયામ ગુમાવી દેવાનુ` હાય ! આ ધધે શે પરવડે ?
