________________
મુનિજીવનની બાળપોથી-૬
૧૯૩ સવાલ : આવી સાવધ પ્રવૃત્તિ કરનારા કે કરાવનારા ગુરુને દોષ ન લાગે ?
જવાબ : ના. કેમ કે જે આત્માને આજીવન મહાવ્રત આપવાં છે તેની આ રીતે પૂરી ચકાસણી કરવા દ્વારા જે ગુણે શિષ્યને પ્રાપ્ત થવાના છે તેની સામે આ દોષ કાંઈ જ ગણતરીમાં નથી. શાસ્ત્રમાં ગર્તાકર્ષણ ન્યાય આવે છે જેમાં ખાડામાં રમતા બાળકની પાસે આવી ગયેલા સાપને જોઈને મા ઘરમાંથી દોડે છે અને એકદમ ઉતાવળે બાળકને બાવડેથી ઝાલીને ખેંચી લે છે. તે વખતે ખાડાની ધારથી બાળકના ખભે ઉઝરડા પડી જાય છે એમ જણાવવામાં આવ્યું છે. આ દૃષ્ટાંતથી એમ જણાવાયું છે કે બાળકના પ્રાણની રક્ષાના ગુણ સામે ખભાના ઉઝરડાને દેષ થોડેક પણ ગણતરીમાં લઈ શકાય નહિ.
સામાન્ય રીતે મુનિજીવનની કઈ પણ સાધના એકાંતે લાભ રૂપે બની શકે તેમ નથી એટલે શેડો ગેરલાભ અને ઘણો લાભ – ચાર ડગલાં પીછેહઠ અને દશ ડગલાં આગેકૂચ એ ન્યાયે ઠેઠ મોક્ષના દ્વાર સુધી પહોંચવાનો છે, એટલે કે આજીવન આયંબિલ કે ઉપવાસ લગભગ અશક્ય છે. એટલે જ થેડામાં થોડા વરચે પારણાં અને ઘણામાં ઘણું ઉપવાસ વચ્ચે કરવામાં અથવા થોડાક જ કલાકે આરામ લઈને પુષ્કળ કલાકનો સ્વાધ્યાય કરવા દ્વારા મુનિજીવનને આપણે સફળ બનાવવાનું છે. મુ. ૧૩
