________________
૧૯૨
મુનિજીવનની બાળપોથી-૬ કોઈને ગમતું નથી; આથી જ શ્રમણે કઈ પણ જીવની મનથી પણ હિંસા કરવા ધરાર કાયર હોય છે.
જે સામાયિક ચારિત્રધર આત્મા ઉપરોક્ત બે બાબતનું જ્ઞાન પ્રાપ્ત કરી લે છે તેની ગુરુ પરીક્ષા શરૂ કરે છે. આ પરીક્ષામાં હાથે કરીને પણ ગુરુ સાવદ્ય પ્રવૃત્તિ કરતા હોય તેવું શિષ્યની નજરમાં લાવે છે જેમ કે....(૧) અર્થાડિલ ભૂમિ ઉપર ધૈડિલ કરવું. (૨) સચિત્ત ભૂમિ પર ઊભા રહીને કાર્યોત્સર્ગ કરે. (૩) નદીના પાણીની તદ્દન નજીકમાં માત્ર કરવું. (૪) વિજણાથી પવન ખાવ (૫)
આ નક્ષત્ર બેસી ગયા પછી કેરી ખાવાની લાગણી દર્શાવવી. (૬) આ રીતે ગોચરીમાં પણ હિંસાદિ દોષનું સેવન કરવું અથવા તે સાધુને તેવું કરવા માટે કહેવું.
આવા સમયે જે મુમુક્ષુ તેવું બધું કરવા માટે કશી. આનાકાની કર્યા વિના તૈયાર થઈ જાય અથવા તેવું કરતા ગુરુની સામે જરા પણ વાંધો ન ઉઠાવે અથવા ગુરુભાઈઓને એમ પણ ન પૂછે કે, “મેટા મહારાજ સાહેબથી આવું થઈ શકે ખરું? મને તે લાગે છે કે આ સાવદ્ય પ્રવૃત્તિ છે તે કેઈથી ન કરી શકાય.” તે તે મુમુક્ષુ વડી દીક્ષા માટે હજ બિલકુલ પાત્ર થયા નથી એમ સમજવું.
જે મુમુક્ષુ આવી કેઈ સાવદ્ય પ્રવૃત્તિના આદેશને અમલમાં મૂકતાં હૃદયથી થડકાટ અનુભવે અથવા ગુરુને, ગુરુભાઈઓને ભારે વિનય સાથે ગુરુ દ્વારા થતી ઉપયુક્ત પ્રવૃત્તિની હેયતા પ્રગટ કરે છે તે આત્મા વડી દીક્ષા માટે અવશ્ય પાત્ર સમજ.
