________________
મુનિજીવનની બાળપોથી-૬
૧૭૫ આરાધક બાળજી પિતાની ભાવભરી શ્રદ્ધા સાથે કરતા રહે. એથી કોઈ મોટું આભ તૂટી પડવાનું નથી.
બેશક, ઉપરોક્ત આચરણસ્વરૂપ પરંપરા માન્ય રાખી શકાય પરંતુ જે બાબતેને અગીતાર્થ શિથિલાચારી એવા સાધુઓએ કે આચાર્યોએ ઘણા સમયથી ચલાવી હોય તેને “પરંપરા' યાને “આચરણ” કહીને માન્ય રાખી શકાય નહિ. તેને પરંપરા ન કહેતાં ખરેખર તે “પપડા' કહેવી જોઈએ. આંધળાને પકડીને ચાલતો આંધળો જે પહેલે આંધળે પડી જાય તે બીજે પણ તેની સાથે જ પડે; આને અંધની પડંપડા કહેવાય. અગીતાર્થ અને શિથિલાચારી જ્ઞાનની બાબતમાં તે અંધ જ છે.
હવે સમજાશે કે “સુઅદેવયાએ” વગેરે સ્તુતિઓ “ગુજરાતી અતિચાર” સિમંધર સ્વામી તથા શત્રુંજય તીર્થનાં બે “ચૈત્યવંદને” “સ્તવન, સઝાય, બે કાઉસગ્ગ અને લઘુશાંતિ વગેરેની વિધિઓ આચરણારૂપ છે અને તેથી તેને અપલાપ થઈ શકે જ નહિ. બેશક, આમાં નવી નિષ્કારણ વિધિ ઉમેરાય નહિ તેની કાળજી તે રાખવી જ જોઈએ. પ્રતિકમણમાં અભુદ્ધિ વખતે ખમાવવાની મર્યાદા
સામાન્ય નિયમ એ છે કે રાત્રિ કે દિવસના કેઈ પણ સમયે વંદના કરવાની આવે ત્યારે રત્નાધિકને (૨નત્રય સહિતના દીક્ષાપર્યાયમાં અધિકને) બીજાઓ વંદન કરે પરંતુ જે પદસ્થ હોય તે દીક્ષા પર્યાયમાં નાના હોય તે પણ
