________________
૧૨૦
મુનિજીવનની બાળપોથી-૬ દેખાય તે તેમને આહારના ત્યાગરૂપ અનશન કરાવવું. ત્યાં સુધીમાં નવા ઉપાધ્યાય તૈયાર કરી દેવા જોઈએ. જે સામાન્ય કેટિના સાધુ હોય તે અઢાર મહિના સુધી દોષિત આહારથી પણ તેમની સેવા કરવી. ત્યાર બાદ જે વ્યાધિ અસાધ્ય કેટિને દેખાય તે તેમને અનશન કરાવવું. જ્યાં સુધી શુદ્ધ આહાર આદિ મળે ત્યાં સુધી અશુદ્ધને ઉપયોગ કરવો નહિ.
અઢાર મહિનાની સેવામાં વારાફરતી ત્રણ વિદ્ય પાસે છ છ મહિનાનાં ઔષધ અપાવવાં. જે તે ત્રણે પ્રયોગમાં નિષ્ફળતા મળે તે જ તે સાધુને અનશન કરાવવું. અહીં આ વાતને ખ્યાલ રાખ કે યુવાન વગેરે વયમાં અનશન કરવાની શક્તિ હોય અને સમાધિપૂર્વક મૃત્યુ પામવાની પૂરેપૂરી શક્યતા હોય તે પણ ઝટઝટ અનશન કરવું નહિ. કેમ કે મૃત્યુ પછી વર્તમાનકાળમાં તે નિશ્ચિતપણે વૈમાનિકદેવનું આયુષ્ય પ્રાપ્ત થાય છે, જેનું ગુણસ્થાન વધુમાં વધુ ચડ્યું હોય છે. જ્યારે મનુષ્યના જીવનમાં રહેલા મુનિનું ગુણસ્થાન સાતમા સુધીનું શક્ય છે. શા માટે કાંઈક સહેલાઈથી પ્રાપ્ત થઈ શકતા સાતમા ગુણસ્થાનને છોડીને ઘણી મુશ્કેલીથી ટકી શકતા ચોથા ગુણસ્થાનવાળા દેવલોકમાં મૃત્યુ પામીને જવાની ઉતાવળ કરવી જોઈએ ?
