________________
મુનિજીવનની બાળપોથી-૬
૧૪૫ સંભવિત છે. કેમ કે વેદોને ઉદય તો ઠેઠ નવમા ગુણસ્થાનક સુધી રહે છે.
વસ્તુસ્થિતિ તે એ છે કે બાળદીક્ષા કરતાં પણ પરણેલાઓની દીક્ષા ઊલટી વધારે જોખમી છે, કેમ કે તેઓએ જે કામસુખ આ ભવમાં જ સાક્ષાત્ ભગવ્યાં છે તેનું સ્મરણ કેટલીક વાર એટલું બધું તીવ્ર બનવાની શક્યતા હોય છે કે તેમાં તેમનું મુનિજીવન કદાચ ભાંગીને ભુક્કો થઈ જાય. જ્યારે બાળદીક્ષિતેને તે આ ભવમાં કામસુખને સાક્ષાત્ ભગવટો નહિ હોવાથી આ બાબતમાં તેમનું મન કૂદી કૂદીને કુતૂહલ કરવા સુધી જશે પરંતુ છેવટે શાંત થઈને જ રહેશે. આમ જોવા જઈએ તે પતનની વધુ શક્યતા જેટલી બાળમાં નથી તેટલી યુવાન વગેરેમાં છે. બાલબ્રહ્મચારીઓને જે દીક્ષા આપ્યા બાદ તેના ગુરુ બરાબર સાચવી લે અને તેને જિન-વચનથી ખૂબ ભાવિત કરે તે ભેગસુખેથી કદી ન ખરડાયેલાં તન-મન અને જીવનવાળા એ બાળ-દીક્ષિતેને કામનાં કુતૂહલ પેદા થવાની શક્યતા પણ ખતમ થઈ જાય છે. આથી જ તે ઘણી મોટી સંખ્યામાં શાસન-પ્રભાવકે તે જ મહાત્માઓ થયા છે જેઓ બાળદીક્ષિત હતા. વળી, “જે ચાર પ્રકારના આશ્રમે કહ્યા છે તે બ્રહ્મચર્ય વગેરે આશ્રમમાંથી પસાર થઈને જ છેલ્લે સંન્યાસાશ્રમ સ્વીકારે જોઈએ.” એવી જે વાત પૂવે જણાવી છે તેય બરોબર નથી. જૈન દષ્ટિને આ વાત મું, ૧૦
