________________
૧૫૩
મુનિજીવનની બળપોથી-૬
પણ જેને ખૂજલી જ ન ઊપડે તેને ખણવા માટેના સાધનની શી જરૂર પડે ? એને સાધન ન મળે તે તેમાં દુઃખ પણ શેનું થાય? વળી ખણ્યા પછીના દુઃખની પીડાની તે ત્યાં શક્યતા જ રહેતી નથી.
આ ઉપરથી વિચારો કે વાસનાની ખૂજલીવાળા ગૃહસ્થનું જીવન દુઃખમય છે કે તેની ખૂજલી વિનાના મુનિઓનું જીવન દુઃખમય છે?
સવાલ: મુનિઓને પણ મોક્ષની વાસના તે હેાય જ છે ને? તે તે પણ ખૂજલી નથી? તેની પીડા તેમને પણ નથી શું?
જવાબ: સાતમા વગેરે ગુણસ્થાને તે મેક્ષની પણ ઈરછા મટી જાય છે એ વાત ન ભૂલે. વળી છઠ્ઠા ગુણસ્થાને તે ક્ષેરછા છે તે પણ સંસાની સર્વ ઈરછાઓની મુક્તિગર્ભિત મેક્ષેચ્છા છે. માટે તે તે કાંટાથી કાંટાને કાઢવારૂપ હેય ને ઉપાદેય છે. વળી મુનિના જીવનમાં જે તપ, ત્યાગ વિહાર અને લેચ વગેરેનાં કષ્ટો છે તે પણ હકીકતમાં દુઃખરૂપ નથી બલકે અભ્યાસ દ્વારા સિદ્ધ થઈ ગયેલાં તે તપ વગેરે અત્યંત આનંદદાયક બનતાં હોય છે. કદાચ તેમાં થોડું દુઃખ માની પણ લઈએ તેય જેના સેવનમાં આરોગ્ય, યશ, વગેરેની આ લેકમાં જ પ્રાપ્તિ થઈ જાય છે, જેનાથી પરલેકમાં સગતિઓ મળ્યા કરે છે અને અંતે મુક્તિના અનંત સુખની ભેટ મળે છે, તેવા અપાર સુખને મેળવી આપતા થડા દુઃખને દુઃખ સ્વરૂપ કહી શકાય ખરું? શું
