Supasnahachariyam Part 02

Author(s): Lakshmangani, Hiralal Shastri
Publisher: ZZZ Unknown

Page 29

२६८
सुपासनाह - चरिअम्मि
तमि म सा देवी दक्खाघणमंडवरस मज्झम्मि । दिट्ठा निदामुद्दाददमुद्दियनयणपुडजुयला ॥ १७१ ॥ हरिहसिजा गया, एगो विज्जाहरो य तीए पुरो । जंपतोणेगाई वयणाई सिणेहसाराई ॥ १७२ ॥ तद्यथा ;
पसीय पसयच्छ! छंटसु नियदिट्टिच्छोह अमवधाराहि । मयणग्गिसंपत्तिं हयहियये मज्झ करभोरु ! |
बुझ पिए! दइए, एवं सुणिउं झडत्ति पडिबुद्धा । तुम्हपडिरूवधारि पासइ विज्जाहरसुदाढं || १७४|| तो कसिणीकवणा बाहुल्लियलोयणा मए भणिया । किं तुममेयावत्थं पत्ता नियपिययमं दद्धुं ? || १७५ | ततो देवी जंपर न होइ मह पिययमो इमो कीर ! । कित्तिमसिणेहमेसो पयासए जमिय जंपतो ॥१७६। पासाओवि न दीसइ न चैव मह परियणोवि पासम्मि । तो निच्छएण इमिणा अवहरि अहमिहाणीया । महइ मह सीलर्स एसो वडुंतरम्मिता भुलो । जइ सीलंपि न होजा नारीणं तो वरं मरणं ।। १७८ ॥
मग पवेसो वरं वणे हरिगुहाए संवासो । मा सीलस्स भंसो हविज्ज सुकुलप्पसूयाणं ॥ १७९ ॥ सीलं परमनिहाणं सीलं महिलाण भूसणमणज्यं । तह सुगइहेऊ सीलं सिवसुहतरुनिरुवहयवीयं ॥ १८० ॥ ता विजयसारभूयं सीलं पाणचएवि न चस्सं । को वा जीवंतीए मह सक्कइ खंडिडं सीलं ? ॥ १८१ ॥ एवं मह कहिऊणं मोणेणं जाव संठिया देवी । विज्जाहररायसुओ तो सो भणिओ मए एवं ।। १८२ ॥ रसणं असिउं दसणेहिं मरइ सीलस्स खंडणे एसा । तह य न वंछियसिद्धी इहलोए तुम्ह पिच्छामि ॥ परलोए पुण सीलस्स खंडणे कयमणस्स जं पावे । नरयाइसु दुक्खपरंपराए तं कारणं परमं ॥ १८४ ॥
तस्मिन् मया सा देवी द्राक्षाघनमण्डपस्य मध्ये । दृष्टा निद्रामुद्रादृढमुद्रितनयनपुटयुगला ॥१७१॥ महार्हशय्यायां गता, एको विद्याधरश्च तस्याः पुरः | जल्पन्ननेकानि वचनानि स्नेहसाराणि ॥ १७२ ॥ प्रसीद मृगाक्षि ! उक्ष निजदृष्टिक्षेप | मृतधाराभिः । मदनाग्निसंप्रदीप्तं हृतहृदयं मम करभोरु ! ॥ १७३॥ प्रतिबुध्यस्व प्रिये ! दयिते ! एतत् श्रुत्वा झटिति प्रतिबुद्धा । युष्मत्प्रतिरूपधारिणं पश्यति विद्याधरसुदंष्ट्रम् ॥ ततः कृष्णीकृतवदना बाष्पवल्लोचना मया भणिता । किं त्वमेतदवस्थां प्राप्ता निजप्रियतमं दृष्ट्वा ॥ १७५ ॥ ततो देवी जल्पति न भवति मम प्रियतमोऽयं कीर ! | कृत्रिमस्नेहमेष प्रकाशयति यदिति जल्पन् ॥ १७६ ॥ प्रासादोऽपि न दृश्यते नैव मम परिजनोऽपि पार्श्वे । ततो निश्चयेनानेनापहत्या हमिहानीता ॥ १७७॥ काङ्क्षति मम शीलभ्रंशमेष महान्तरे तावद् भ्रष्टः । यदि शीलमपि न भवेद् नारीणां ततो वरं मरणम् ॥ १७८ वरमग्नौ प्रवेशो वरं वने हारगुहायां संवासः । मा शीलस्य भ्रंशो भवतात् सुकुलप्रसूतानाम् ॥ १७९ ॥ शीलं परमनिधानं शीलं महिलानां भूषणमनर्धम् । तथा सुगतिहेतुः शीलं शिवसुखतरुनिरुपहतबीजम् ॥१८० तस्मात्त्रिजगत्सारभूतं शीलं प्राणत्यागेऽपि न त्यक्ष्यामि । को वा जीवन्त्या मम शक्नोति खण्डयितुं शीलम् ? | एवं मां कथयित्वा मौनेन यावत् संस्थिता देवी । विद्याहरराजसुतस्ततः स भणितो मयैवम् ॥१८२॥ रसनामशिला दशनैम्रियते शीलस्य खण्डन एषा । तथा च न वाञ्छितार्थसिद्धिरिलोके युष्माकं पश्यामि । परलोके पुनः शीलस्य खण्डने कृतमनसो यत्पापम् । नरकादिषु दुःखपरम्परायास्तत् कारणं परमम् ॥ १८४॥