Supasnahachariyam Part 02

Author(s): Lakshmangani, Hiralal Shastri
Publisher: ZZZ Unknown

Page 188

मणोरहकहा।
जह मारेमि सयं चिय तो मच्चो भाइ नाह ! कह मच्चू । तस्स हविज्ज जहा सो दुहियादइओ, निवो भ्रूणइ || जवि हु एवं चि तहवि हु रोसो नियत्तए नो मे । तो भणियं सचिवेणं हरिसहाणेवि न हु रोसो।। कायन्वो बुद्धिमा जेहि तेणेण अप्पियं मोसं । परिणीया तुह दुहिया पाणन्भहिया विसेसेण ॥ २२८ ॥ अज्जवि स तु उचिओ बहुपसायरस, ता पसीऊण । आणाविज्जउ संपइ पहु ! नियपायाण पासम्म || इच्चा सुतीहि निवस्स उत्तारिऊण तं रोस । वासवदत्ता एवं भणाविया नियपई इत्थ || २३० ॥ आसु मज्झ समीवे जेण पसायं करेमि से गरुयं । तीइवि कहिये पइणो निववयणं, सोवि पडिभाई ॥ पंचवरिमाणमुवरिंकायच्वं देवदंसणं सुयणु ! | तीइवि भूवइणो पुण कहावियं तस्स पडिवयणं ॥ २३२ ॥ इय काले बच्चते जाओ पुत्तो निवस्स तणयाए । तो सो अदिस्तमाणो लोएणं एइ जह तहवि || २३३॥ खिल्लाविवि नियतणयं जाइ सिंहं ताव जाव पण वरिसा । जाया सुयस्स पच्छा भणिया सा गच्छ पिउपासे || अहम पडो होहिम्हि सत्तदिणंते न इत्य संदेहो । तीइ तइच्चिय विहियं नियपुत्तो दंसिओ रन्नो ||
वितं दणं ख्वाइगुणोवलक्खणोवेयं । नियअंके काऊणं पुणो पुणो चुवि भणिओ || २३६ || त दिट्ठे दोच्चि तुज्झ पिया तहवि मह मणो वच्छ ! । तदंसणंपि वंछ छणससिर्विवं चकोरुव्व ॥ इय पइदिपि पयओ संभासइलंकरेइ चुंबेड़ । नियअकसंठियं सो घरेइ गुरु ने हनिभरओ || २३८ || अह गच्छ सुपपासे समुहुत्ते भज्जसंगओ मंती । पडिपुल्ले वीसइमे वरिसे, तणएण दट्टणं नियजणणी पुट्ठा को एस, तीइ से कहियं । तुज्झ पिया, ता एयं पणमसु तेणावि तह विहियं ॥
सहसा ।। २३९ ॥
यथा मारयामि स्वयमेव ततोऽमात्यो भणति नाथ ! कथं मृत्युः । तस्य भवेद्यथा स दुहितृदयितः, नृपो भणति ॥ यद्यपि खल्वेवं तिष्ठति तथापि हि रोषो निवर्तते नो मे । ततो भणितं सचिवेन हर्षस्थानेऽपि न हि रोषः ॥ कर्तव्यो बुद्धिमता येनेह स्तेनेनार्पितो मोषः । परिणीता तव दुहिता प्राणाभ्यधिका विशेषेण ॥ २२८ ॥ अद्यापि स तवोचितो बहुप्रसादस्य, तस्मात्प्रसय । आनाय्यतां संप्रति प्रभो ! निजपादयोः पार्श्वे ॥ २२९॥ इत्यादि सुयुक्तिभिर्नृपस्योत्तार्य तं रोषम् । वासवदत्तैव भाणिता निजपतिमत्र ॥ २३०॥
आनय मम समीपे येन प्रसादं करोमि तस्य गुरुम् । तयापि कथिते पत्युर्नृपवचनं सोऽपि प्रतिभणति ॥ पञ्चवर्षाणामुपरि कर्तव्यं देवदर्शनं सुतनु ! | तयापि भूपतेः पुनः कथितं तस्य प्रतिवचनम् ॥ २३२ ॥ इति काले व्रजति जातः पुत्रो नृपस्य तनयायाः । ततः सोऽदृश्यमानो लोकेंनैति यथा तथापि ॥ २३३॥ रमयित्वा निजतनयं याति गृहं तावद्यावत् पञ्च वर्षाणि । जातानि सुतस्य पश्चाद्भणिता मा गच्छ पितृपार्श्वे ॥ अहमपि प्रकटो भविष्यामि सप्तदिनान्ते नात्र संदेहः । तया तथैव विहितं निजपुत्रो दर्शितो राज्ञे ॥ २३५॥ तेनापि तं दृष्ट्वा रूपादिगुणौबलक्षणोपेतम् । निजाङ्के कृत्वा पुनः पुनश्चुम्बित्वा भणितः ॥२३६॥ त्वयि दृष्टे दृष्ट एव तव पिता तथापि मम मनो वत्स ! । तद्दर्शनमपि वाञ्छति क्षणशशिबिम्बं चकोर इव ॥ इति प्रतिदिनमपि प्रयतः संभाषतेऽलंकरोति चुम्बते । निजाङ्कसंस्थितं स घरति गुरुस्नेहनिर्भरतः ॥ २३८॥ अथ गच्छति सुतपार्श्वे सुमुहूर्त भार्यासंगतो मन्त्री । परिपूर्णे विंशे वर्षे तनयेन तं सहसा ||२३९||
४५७