Supasnahachariyam Part 02

Author(s): Lakshmangani, Hiralal Shastri
Publisher: ZZZ Unknown

Page 186

मारहकहा।
४५५
तो से तेणं दिना, तीइ पभावेण सो परिभमंतो । अक्खलिओ कइयावि हु पत्तो निववासभवणम्मि । पाहरिएहिं अनाओ गिण्हइ तो दप्पणं रयणमइयं । रूग्गं छुरिय तह बाहुरक्खायं बीययसमेयं ॥१९८॥ चव्यक्किया य चुनेण नासिया नरवरस्स नियठाणे। आगंतुं सो सुत्तो गोवे दप्पणाईयं ।।१९९॥ रायावि हु पच्चूसे निदाविगमम्मि उहए जाव । किर दप्पणं गहेही पलोयणत्थं न ता नियइ ॥२०॥ अंगपडिचारियाए दिट्ठा चुन्नेण धवलिया नासा । नरवइणो तो भणियं तीए कह चुनओ लग्गो १ ॥ तो अन्नदप्पणेणं मुहं पलोइत्तु चिंतए कुविओ। केणेयं मह विहियं, विवेइ खग्गम्मि तो दिहिं ॥२०२॥ तपि न पिच्छइ छुरियपि नेय तो वाहुरक्खयं नियइ । तंपि न पासइ तो खुद्धमाणसो भणइ पाहरिए । रे रे केणवहरियं सव्यस्सं मज्झ कहह मुणिऊण । तेहिं भणियं नरेसर ! न कोवि इह आगओ अन्नो ॥ वासभवणस्त दारं पिहियं अम्हेहिं अढरत्तम्मि । गयनिदा निदंदा थक्का उद्घट्टिया चेव ॥२०५।। तो रनावि हु रोसारुणच्छिणा दप्पणाइवुत्तो । कहिओ सचिवाण, तओ नीइघडेणं इमं भणियं । जो तुम्हाणवि भवणे उब्भडभडकोडिसंकडे विसइ । न हु चोरो सो सामिय ! सामन्ननरो मुणेयव्यो । किंपुण विजासिज्झो अद्देस्सीकरणसंगओ वावि । विजाहरोव्व नूण दुग्गिज्झो भडसहस्साणं ॥२०८॥ तो पहु ! संपइ किजउ मज्झे चउहट्टयस्स धवलहरं । अइ उच्चं दुपवेसं बहुपाहरिएहिं परिकिन्नं ॥२०९।। कुमरी वासवदत्ता मुबउ तत्थेव जुव्यणभिरामा । भणिऊणं जह भदे ! परिणेयव्वो तए सोवि ॥२१॥ जो कोवि दप्पणाई अप्पइ तुह पणइणीए बुद्धीए । तं लग्गं सुमुहुत्तो सुपसत्थं तं दिणं चेव ॥२११॥
ततस्तस्मै तेन दत्ता, तस्याः प्रभावेण स परिभ्रमन् । अस्खलितः कदापि हि प्राप्तो नृपवासभवने ॥१९७॥ प्राहरिकैरज्ञातो गृह्णाति ततो दर्पणं रत्नमयम् । खड्गं शुरिकां तथा बाहुरक्षकं बीजकसमेतम् ॥१९८॥ धवलिता च चूर्णेन नासिका नरवरस्य, निजस्थाने । आगत्य स सुप्तो गोपायत्वा दर्पणादिकम् ॥१९९।। राजापि खलु प्रत्यूषे निद्राविगम उत्तिष्ठति यावत् । किल दर्पणं ग्रहीष्यति प्रलोकनार्थ न तावत्तश्यति ॥ अङ्गपरिचारिकया दृष्टा चूर्णेल धवलिता नासा । नरपतेस्ततो भाणितं तया कथं चूर्णो लग्नः ? ॥२०१॥ ततोऽन्यदर्पणेन मुखं प्रलोक्य चिन्तयति कुपितः । केनेदं मम विहितं, क्षिपति खड्डे ततो दृष्टिम् ||२०२॥ तमपि न पश्यति च्छुरिकामपि नैव ततो बाहुरक्षकं पश्यति । तमपि न पश्यति ततः क्षुब्धमानसो भणति प्राहरिकान्॥ रे रे केनापहृतं सर्वस्वं मम कथयत ज्ञात्वा । तैभणितं नरेश्वर ! न कोऽपीहागतोऽन्यः ॥२०४॥ वासभवनस्य द्वारं निहितमस्माभिरर्धरात्रे । गतनिद्रा निर्द्वन्द्वाः स्थिता ऊर्ध्वस्थिता एव ॥२०५॥ ततो राज्ञापि खलु रोपारुणाक्ष्णा दर्पणादिवृत्तान्तः । कथितः सचिवेभ्यः, ततो नीतिघडेनेदं भणितम् ॥२०६॥ यो युष्माकमपि भवन उद्भटभटकोटिसंकटे विशति । न खलु चौरः स स्वामिन् । सामान्यनरो ज्ञातव्यः ॥ किन्तु विद्यासिद्धोऽदृश्यीकरणसंगतो वापि । विद्याधर इब नूनं दुर्गाहो भटसहस्राणाम् ॥२ ०८॥ ततः प्रभो ! संप्रति क्रियतां मध्ये चतुर्हट्टकस्य, धवलगृहम् । अत्युच्चं दुष्प्रवेशं बहुप्राह रिकैः परिकीर्णम् ॥ कुमारी वासवदत्ता मुच्यतां तत्रैव यौवनाभिरामा । भणित्वा यथा भद्रे ! परिणे व्यस्त्वया सोऽपि ।।२१०॥