Supasnahachariyam Part 02

Author(s): Lakshmangani, Hiralal Shastri
Publisher: ZZZ Unknown

Page 178

मणारहकहा। सुकवियं तं भंड अवलविउ किंपि तस्स मज्झाओ । तं सुंकपालएहिं नायं गहियं च सेसंपि ॥८५॥ जायं समग्यतरयं समुट्ठियं नेय मूलमुल्लंपि । तो धम्माउ पमत्तो चिंतासयसंकुलत्ताओ ॥८६॥ वीओ पुण उजेणीवत्थव्वयवणिमहिंदसीहस्स । गेहम्मि गमइ दियहे सद्धम्मपरायणो धणियं ॥८७॥ ___ अह अन्नया कयावि हु नरिंदवरनंदणो उदयपालो । बालवयंससमेओ कीलंतो काणणे कम्मि ।। डको भुयंगमेणं पायंगुट्टम्मि तक्खणेणेव । पडिओ धरणीइ तओ समुटिओ कलयलो झत्ति ।।८९॥ तो कहिय एक्केणं कुमारमित्तेण राउले गंतुं । नरवइणो जह कुमरो डको अहिणा बहिं देव ! ॥९०॥ तं सोउं नरवइणा नरे निरूवित्तु पवरगारुडिया । आहूया तत्थ तओ समगं नीया सबहुमाणं ॥९१॥ विसवसविप्लप्पिपीडं कुमरं दट्टुं नरिंदविदेण। भणियं एसो निजउ भवणे जेणुंजिमो देव ! ॥१२॥ विहिय तहेव रन्ना तेहिवि विहिणा स जिओ पयओ। निययगुरू उवइट अगयपि परजिअं तत्तो ।। जो जो किंपि पउंजइ सो सो विसघारिओव्व भूवीहे । लुठइ विहलंघलोच्चिय तो भीओ नरवई भणइ।। भो भो तलार ! वियरह सव्वत्तो पडहयं तहा भणह । जो कुमरं जीवावइ तस्सद्धं देइ रजस्स ॥९॥ एवं तेणवि विहियं सव्वत्तो मंतवाइणो इति । नय थेवोवि विसेसो विसेण पुण घारिया सव्वे ॥१६॥ तो खुहिओ सव्वजणो हाहारावो पुरे समुच्छलिओ । पइगेहं पइहट्ट सोऊण मणोरहेण तयं ॥९७॥ भणिओ महिंदसीहो जइ तं पभणेसि ता अहं कुमरं । तक्खणमित्तेणं चिय पउणसरीरं करेमि जओ।। मज्झवि गुरुवएसो इह विसए कोवि विजए पवरो । इय सोऊणं भणिओ महिंदसीहेण सो एवं ।।९९॥
शुल्कितं तद् भाण्डमपलपित्वा किमपि तस्य मध्यात् । तत् शुल्कपालकैर्जातं गृहीतं च शेषमपि ॥८५॥ जातं समर्पतरं समुत्थितं नैव मूलमूल्यमपि । ततो धर्मात् प्रमत्तश्चिन्ताशतसंकुलत्वात् ॥८६॥ द्वितीयः पुनरुज्जयिनीवास्तव्यवणिग्महेन्द्रसिंहस्य । गेहे गमयति दिवसान्सद्धर्मपरायणो गाढम् ॥१७॥ ____ अथान्यदा कदापि हि नरेन्द्रवरनन्दन उदयपालः । बालवयस्यसमेतः क्रीडन् कानने कस्मिन् ॥८॥ दष्टो भुजंगमेन पादाङ्गुष्ठे तत्क्षणेनैव । पतितो धरण्यां ततः समुत्थितः कलकलो झटिति ॥८९॥ ततः कथितमेकेन कुमारामित्त्रेण राजकुले गत्वा । नरपतये यथा कुमारो दष्टोऽहिना बहिर्देव ! ॥१०॥ तत् श्रुत्वा नरपतिना नरान् निरूप्य प्रवरगारुडिकाः । आहृतास्तत्र ततः समं नीताः सबहुमानम् ॥९१॥ विषवशविसर्पिपीडं कुमारं दृष्ट्वा नरेन्द्रवृन्देन । भणितमेष नीयतां भवने येन युञ्जीमहि देव ! ॥९२॥ विहितं तथैव राज्ञा तैरपि विधिना स युक्तः पदतः । निजगुरूपदिष्टमगदमपि प्रयुक्तं ततः ॥९३॥ यः यः किमपि प्रयुक्त स स विषघातितवद् भूपीठे । लुटति विह्वल एव ततो भीतो नरपतिर्भणति ॥१४॥ भो भोः पुरारक्षक ! वितरत सर्वतः पटहं तथा भणत । यः कुमारं जीवयति तस्मै अर्ध ददाति राज्यस्य || एवं तेनापि विहितं सर्वतो मन्त्रवादिन आयन्ति । नच स्तोकोऽपि विशेषो विषेण पुनर्घातिताः सर्वे ॥९६॥ ततः क्षुभितः सर्वजनो हाहारावः पुरे समुच्छलितः । प्रतिगेहं प्रतिहट्टं श्रुत्वा मनोरथेन तत् ॥९॥ भाणितो महेन्द्रसिंहो यदि त्वं प्रभणसि तदाहं कुमारम् । तत्क्षणमात्रेणैव प्रगुणशरीरं करोमि यतः ॥९८॥