Supasnahachariyam Part 02

Author(s): Lakshmangani, Hiralal Shastri
Publisher: ZZZ Unknown

Page 180

मोहकहा ।
४४६
या गओ सरणं दासो एयाण परमपुरिसाण । भवकूवनिवडियं तिहुयपि नित्यारियं जेहिं ॥ ११३ ॥ इय पणपर मिट्टीणं परम्पद्वाण निट्टियदुहाणं । तीयाणागय संपकालगयाणं गयभयाणं ॥ ११४ ॥ जो कुइ संथ नित्थरे अइदुत्तरंपि दुहजलहिं । तल्लक्खमणो समणो गिही व सो सिहं लहइ || एयं भणिऊण थवं होऊण य कुमरकन्नमूलम्मि | सम्प्पणिहाणं विहिणा तिसत्तखुत्तो इमं भइ ॥ ११६ ॥ " ओ ह्रीँ पञ्चपरमेष्ठिने नमः”
सोऊणमिमं वंतर अहिडिओ भाइ निवसुओ तुमए । नित्यारिओ हमहुणा साहम्मिय परमकारुणिय ! ॥ परमिट्ठसवणओ मे नाओ अवहीए पुन्वभववम्मो । गलियं तह मिच्छत्तं तमंत्र दिणमणिमऊ हेहिं || पुसावयधम्मं सकलंक काउमा उपज्जेते | वंतरमहोरगेयुं उप्पन्नो पुन्नसेसेण ॥ ११९॥
सो हं कीलंतो काणणम्मि कुमरेण दूमिओ अहियं । गंड्से खिवमाणेण रोमओ तो इमो डसिओ ॥ १२० ॥ नागसरूवेण मए संपइ पुण पाविऊण सुहवोहि । उवसंतरोसभावो सहाणं जामि जइ भसि || १२१ || किंतु कुमरेण कज्जो जिणवम्मो निवइणावि जेणेए । तुज्झ पसाएण सुहं लहंति लहु अन्नजम्मेव ।। १२२ ।। भणियं मणोरणं विसवारियमेयलोयमवि निरुयं । कुणसु महायस ! तो तेण सोवि विसविरहिओ विहिओ ॥ तत्तो मणोरणं भणिओ पत्तंतरम्मि अवयरसु । पुच्छेमि जेण किंचिवि तो सो दीवम्मि अवारओ || तत्तो कुरो निक्eer उहु संभमुतो । पुच्छइ ताय ! किंमेयं सोत्रि कहेई समपि ॥ १२५ ॥ तो राया समक्खं मणोरहो वंतरं इमं भणइ । कह पुव्वभवे विहिया सकलंका देसविरइत्ति ? ।। १२६ ।।
परित्यक्तसर्वसङ्गान् दुर्धरतपश्चरणनित्यशुष्काङ्गान् । सोढबहुविधोपसर्गान्नमामो भक्त्या सुनिवर्गान् ॥ ११२ ॥ एतेषां गतः शरणं दास एतेषां परमपुरुषाणाम् । भवकूपानिपतितं त्रिभुवनमपि निस्तारितं यैः ॥ ११३ ॥ इति पञ्चपरमेष्ठिनां परमपदस्थानां निष्ठितदुःखानाम् । अतीतानागतसंप्रतिकालगतानां गतभयानाम् ॥ ११४॥ यः करोति संस्तवं निस्तरत्यतिदुस्तरमपि दुःखजलधिम् । तल्लक्षमनाः श्रमणो गृही वास शिवसुखं लभते ।। एतं भणित्वा स्तवं भूत्वा च कुमारकर्णमूले । सप्रणिधानं विधिना त्रिसप्तकृत्व इदं भणति ॥ ११६ ॥ श्रुत्वेदं व्यन्तराधिष्ठितो भणति नृपसुतस्त्वया । निस्तारितोऽहमधुना साधर्मिक परमकारुणिक ! ॥ ११७ ॥ परमेष्ठिश्रवणतो मया ज्ञातोऽवधिना पूर्वभवधर्मः । गार्लतं तथा मिथ्यात्वं तम इव दिनमणिमयूखैः ।। ११८ ।। पूर्वं श्रावकधर्म सकलङ्कं कृत्वाऽऽयुपर्यन्ते । व्यन्तरमहोरगेषूत्पन्नः पुण्यवशेन ॥ ११९ ॥ सोऽहं क्रीडन् कानने कुमारेण दूनोऽधिकम् । गण्डूषान् क्षिपता रोषतस्ततोऽयं दष्टः ॥१२०॥
नागस्वरूपेण मया संप्रति पुनः प्राप्य शुभबोधिम् । उपशान्तरोषभावः स्वस्थानं यामि यदि भणसि ।। १२१ ॥ किन्तु कुमारेण कार्यों जिनधर्मो नृपतिनापि येनैतैौ । तत्र प्रसादेन सुखं लभेते लघ्वन्यजन्मन्यपि ॥१२२॥ भणितं मनोरथेन विषघातितमेतल्लोकमपि नीरुजम् । कुरु महायशः ! ततस्तेन सोऽपि विषविरहितो विहितः।। ततो मनोरथेन मणितः पात्रान्तरेऽवतर । पृच्छामि येन किञ्चिदपि ततः स दीपेऽवतीर्णः ॥ १२४ ॥ ततः कुमारो निद्रादाय इवोत्तिष्ठति संभ्रमोद्धान्तः । पृच्छति तात ! किमेतत्सोऽपि कथयति समग्रमपि ।।