Supasnahachariyam Part 02

Author(s): Lakshmangani, Hiralal Shastri
Publisher: ZZZ Unknown

Page 156

देसलकहा। ता पीईए वच्छा! वट्टिजह निच्चमेव अन्नोन्नं । जइ न कुणह पुण एवं तो वयणं सुणह महतणयं ॥१५॥ जह मह गिहस्स मज्झे कलसा चत्तारि चउसु कोणेसु । संति मए विणिहिता ते तुब्भेहिं गहेयव्वा ॥१६॥ वामे कोणे कलसो जिटेणं दाहिणम्मि बीएण । नेरइए तइएणं वायव्वे लहुयपुत्तेणं ॥१७॥ जहजोग्गयाए अत्थो कलसेसु आसि सो मए निहिओ। लिहिऊण य नामाइं तुम्हाणं तेसु खित्ताई ॥ सयणेवि भणइ सिट्ठी जुझंति न दव्वकारणा कहवि । मह परलोयगयस्सवि तह जइअव्वं तु तुम्हेहिं ।। जं जस्त मए दिन्नं तं तस्स, न अन्नहा विहेयव्वं । इय भणि ते सयणा विसज्जिया खामिउं नमिलं.।। अह परलोए पत्ते पिउम्मि पुत्तावि नियनिए कलसे । गिव्हंति जिट्टपुत्ता तिन्निवि तेसु इयं नियंति ॥२१॥ पढमे पुढविं वीयम्मि लिक्खयं तइयम्मि अट्ठीणि । वररयणभरियकलसो दिलो सव्वेहि लहुयस्स ॥२२॥ तो ते भणंति हा ताय ! वंचिया धम्मिएणवि सुयावि । ता तुम्ह सुगइमग्गो कह होही वंचणपरस्स ? ॥२३।। तो तेहिं लहुयभाया भणिओ जह विभइऊण रयणाई। गिहिस्सामो अम्हे, सो जंपइ मज्झ तारण ॥२४॥ सयणसमक्खं दिन्नाई तुम्हकलसेसु मट्टियाईयं । जायं अपुन्नवसओ को दोसो तत्थ तायस्स ? ॥२५॥ तहवि न मुंचंति तओ तेणवि सयणाण साहियं सव्वं । सयणेहिं वारियावि हु ते सिरिगरणम्मि संपत्ता ॥ साहिति नियविवायं सचिवस्स, तओ य तेण बुज्झविया । जाव न विरमंति तओ नरवइणो साहियं पढमं ।। सव्वं सवित्थरं चरिमबंधुणा सयणवग्गजुत्तेण । तो भणियं भूवइणा न अन्नहा कुणइ वेसमणो ॥२८॥ जम्हा सो जिणधम्मे सुनिचलो पञ्चलो य बुद्धीए । नो कबडकूडकारी अन्नस्स कहवि, ता एयं ॥२९॥
तस्मात्प्रीत्या वत्साः ! वर्तध्वं नित्यमेवान्योन्यम् । यदि न कुर्यात पुनरेवं तदा वचनं शृणुत मदीयम् ॥१५॥ यथा मम गृहस्य मध्ये कलशाश्चत्वारश्चतुएं कोणेषु । सन्ति मया विनिहितास्ते युष्माभिग्रहीतव्याः ॥१६॥ वामे कोणे कलशो ज्येष्ठेन दक्षिणे द्वितीयेन । नैर्ऋते तृतीयेन वायव्ये लघुपुत्रेण ॥१७॥ यथायोग्यतमर्थः कलशेष्वासीत् स मया निहितः । लिखित्वा च नामानि युष्माकं तेषु क्षिप्तानि ॥१८॥ स्वजनानपि भणति श्रेष्ठी युध्यन्ते न द्रव्यकारणात्कथमपि । माय परलोकगतेऽपि तथा यतितव्यं तु युष्माभिः।। यद् यस्मै मया दत्तं तत्तस्मै, नान्यथा विधातव्यम् । इति भणित्वा ते स्वजना विसर्जिता क्षमयित्वा नत्वा ।। अथ परलोके प्राप्ते पितरि पुत्रा अपि निजनिजान्कलशान् । गृह्णन्ति ज्येष्ठपुत्रास्त्रयोऽपि तेष्विति पश्यन्ति ॥ प्रथमे पृथिवीं द्वितीये लेख्यं तृतीयेऽस्थीनि । वररत्नभृतकलशो दृष्टः सर्वैर्लयोः ॥२२॥ ततस्ते भणन्ति हा तात ! वञ्चिता धार्मिकेणापि सुता अपि । तस्मात्तव सुगतिमार्गः कथं भविष्यति वञ्चनपरस्य?॥ ततस्तैर्लघुभ्राता भणितो यथा विभज्य रत्नानि । ग्रहीयामो वयं, स जल्पति मम तातेन ॥२४॥ स्वजनसमक्ष दत्तानि युष्मत्कलशेषु मृत्तिकादिकम् । जातमपुण्यवशतः को दोषस्तत्र तातस्य ? ॥२५॥ . तथापि न मुञ्चन्ति ततस्तेनापि स्वजनेभ्यः कथितं सर्वम् । स्वजनैर्वारिता अपि खलु ते श्रीकरणे संप्राप्ताः ।। कथयन्ति निजविवादं सचिवाय, ततश्च तेन बोधिताः । यावन्न विरमन्ति ततो नरपतये कथितं प्रथमम् ॥ सर्व सविस्तर चरमबन्धुना स्वजनवर्गयुक्तेन । ततो भणितं भूपतिनां नान्यथा करोति वैश्रमणः ॥२८॥