Supasnahachariyam Part 02

Author(s): Lakshmangani, Hiralal Shastri
Publisher: ZZZ Unknown

Page 175

४४४
सुपासनाह चरिअम्मिकिं कायव्वं एवं एए उवयारिणो समग्गावि । ता कस्स तुमं देया, सा पभणइ ताय ! मूरस्स ॥४४॥ जम्हा अइप्पयंडो एसो इयरे हणेइ न हु भंती । पडिपन्नो य मए पुण पुब्बि वइसो सचित्तेणं ॥४५॥ नहु चिंतियपि लब्भइ तम्हा मं देसु तस्स सूरस्स । इयरेवि बुज्झविजंतु जंतु सहाणमविलंबं ॥४६॥ ता सविसेसं सकारिऊण दोवि हु विसज्जिया रन्ना । मूरो विवाहिऊणं मंडलियपयम्मि संठविओ ॥ रहकारोवि विलक्खो जाओ निरु दुक्खिओ कुमरिचिरहे । चिंतइ अहो इमीए पडिवन्नं पालियं नेय ॥ ता किं इमिणा धणजीविएण मह सयणपरियणेणं च । विनाणेगवि इमिणा विणा इमीए तओ झत्ति ॥ चडिऊणं गिरिसिहरे अप्पा किल मिल्लिही मरणचित्तो । ता तत्थ मुणी दिवो नाणी झाणम्मि बटुंतो।। पणओ य सविगएण मुणिणावि हु धम्मलाभिउं भणिओ। निम्माणुसे अरन्ने किमागओ तं सि भो कहसु ?॥ तो सो साहइ मरणस्स कारणा, मुणिवरेण तो भणियं । तुम्हारिसाण जुत्तं न बालमरणं अहो काउं। जं एएण कएणवि जीवस्स पुणोवि कम्मरसगस्स । हुति मरणाई नूणं तम्हा कम्मक्खयं कुंणसु ॥५३॥ सो पुण हवेइ छद्धमाइविविहेहिं तवविसेसेहिं । ते पुण हुंति कयस्था तिगरणसुद्धीए, सा य पुणो॥५४॥ सम्मं निव्वहइ जईण चत्तसंगाण, ता तुमपि जई । हवसु इमं सोऊणं तह विहियं तेण, सो य अहं ॥५५॥ इय सुणिऊणं भणियं मेहरहेणं मुणिंद ! अणुदियहं । जीवाण हुंति सयहा एवंविहहेउणो नवरं ॥५६॥ कोवि हु करेइ एवं ता पसिऊणं ममावि आइसह । उचियं धम्म जेणं सम्मं तमहं पवज्जामि ॥५७॥
इति श्रुत्वा राजा गुरुचिन्तादुःखसागरनिमग्नः । हकारयित्वा दुहितरं रहसि मन्त्रयति यथा वत्से ! ॥४३॥ किं कर्तव्यमेवमेत उपकारिणः समग्रा आपि । तस्मात्कस्मै त्वं देया, सा प्रभणति तात ! शराय ॥४४॥ यस्मादतिप्रचण्ड एष इतरौ हन्यान्न हि भ्रान्तिः । प्रतिपन्नश्च मया पुनः पूर्व वैश्यः स्वचित्तेन ॥४५॥ नहि चिन्तितमपि लभ्यते तस्मान्मां देहि तस्मै शूराय । इतरावपि बोध्येतां यातां स्वस्थानमविलम्बम् ॥४६॥ तस्मात् सविशेष सत्कार्य द्वावपि हि विसर्जितौ राज्ञा । शूरो विवाह्य मण्डलिकपदे संस्थापितः ॥४७॥ रथकारोऽपि विलक्षो जातो निश्चितं दुःखितः कुमारीविरहे । चिन्तयत्यहो अनया प्रतिपन्नं पालितं नैव ॥४॥ तस्मात्किमनेन धनजीवितेन मम स्वजनपरिजनेन च । विज्ञानेनाप्यनेन विनाऽनया ततो झटिति ॥४९॥ आरुह्य गिरिशिखर आत्मा किल मोक्ष्यते मरणचित्तः । तावत्तत्र मुनिर्दृष्टो ज्ञानी ध्याने वर्तमानः ॥५०॥ प्रणतश्च स विनयेन मुनिनापि खलु धर्मलाभयित्वा भणितः । निर्मानुषेऽरण्ये किमागतस्त्वमास भोः ! कथय । ततः स कथयति मरणस्य कारणात् , मुनिवरेण ततो भणितम् । युष्मादृशानां युक्तं न बालमरणमहो कर्तुम्॥ यदेतेन कृतेनापि जीवस्य पुनरपि कर्मवशगस्य । भवन्ति मरणानि नूनं तस्मात्कर्मक्षयं कुरु ॥१३॥ स पुनर्भवति षष्ठाष्टमादिविविधैस्तपोविशेषैः । ते पुनर्भवन्ति कृतार्थास्त्रिकरणशुद्धया, सा च पुनः ॥५४॥ सम्यग् निर्वहति यतीनां त्यक्तसङ्गानां, तस्मात्त्वमपि यतिः । भवेदं श्रुत्वा तथा विहितं तेन, स चाहम् ॥ इति श्रुत्वा भणितं मेघरथेन मुनीन्द्र ! अनुदिवसम् । जीवानां भवन्ति शतधैवंविधहेतवः किन्तु ॥१६॥ कोऽपि हि करोत्येवं तस्मात्प्रसद्य ममाप्यादिशत । उचितं धर्म येन सम्यक् तमहं प्रपद्ये ॥१७॥