Supasnahachariyam Part 02

Author(s): Lakshmangani, Hiralal Shastri
Publisher: ZZZ Unknown

Page 160

देसलकहा
४२६
सव्वाउवि सत्तीओ मह पहुणो संतिनन्नसरिमाओ । आणासत्तीए पुणो नमो भुवणम्मि तस्सरिसो॥ तो बहुदेससमागयमहंतपुरिसेहिं मच्छरगएहिं । नियनियहुणो आणा पसंसिया जाव ता नयरे ॥७३॥ उच्छलिओ तुमुलरवो तं सोउं तस्त जाणणनिमित्त । पुच्छेइ नरं कंपि हु सोवि हु तं जाणिउं कहइ ।। देव ! इह हत्थिराओ वियरइ सिच्छाए नयर मझम्मि । उम्मिट्ठो चूरंतो गिहहटाईणि, तो रन्ना ॥७॥ भणियं भो भो गिण्हह मत्तकरितो न कोइ पडिवयण । जा देइ ता निवस्साभिमुहं भणियं अणुसएणं ॥७६॥ दोवारिएण एक्केण जह इमो देव ! नियनिवाणाए । काही वसमिह हत्थि ता एयं चिय समाइसम् ।।७७॥ रना तहेव विहिए कोसलमंती पडिच्छिउं आणं । खणमेत्तेणं पत्तो हस्थिसमी सनिवलोओ ॥७८॥ काऊण पणिहाणं सविहाणं हत्थिखंभविज्जाए । तो तेण करी भणिओं तुह आणा मज्झाहुतणया ॥७॥ जइ इत्तो एकंपि हु पयं पयच्छेसि, तो इमं सोउं । चित्तलिहिओच थक्को अवणमियकरो करी तत्तो ॥ राया सपरियणोवि हु विम्हियचित्तो पसंसए सचिवं । भणइ य भो भो सुपुरिस! आलाणगयं गयं कुणसु ॥ तो तेणं सो भणिओ करिवर ! गच्छेसु निययखभम्मि । तेणवि तहेव विहिय ता रन्ना तं चिय करिंदं ॥ दाऊण पाडुडे तह तप्पहुणो सासणं पडिच्छेउं । सम्माणिय सप्पणयं विसजिओ कोसलो मंती ॥८३॥ पत्तो सिद्धपुरम्मी तत्तो पढमंपि मंतिणो सव्वे । तस्समगपहियनियचरमुहेण विनायवुत्तंता ॥८४॥ रयपाहुडप्पणेण संकंता मरणमत्तणो गंतुं । कोसलपासे पाएसु लग्गिरं तं खमाविति ॥८५॥
हर्षवशपुलकितेन कोशलमन्त्री तत इदं पृष्टः । अन्यापि कापि शक्तिस्तव प्रभोरस्ति, स आह ॥७१॥ सर्वा अपि शक्तयो मम प्रभोः सन्त्यनन्यसदृश्यः । आज्ञाशक्त्या पुनर्नान्यो भुवने तत्सदृशः ॥७२॥ ततो बहुदेशसमागतमहापुरुषैर्मत्सरगतैः । निजनिजप्रभोराज्ञा प्रशंसिता यावत्तांवद् नगरे ॥७३॥ उच्छलितस्तुमुलरवस्तं श्रुत्वा तज्ज्ञाननिमित्तम् । पृच्छति नरं कमपि खलु सोपि हि तज्ज्ञात्वा कथयति ॥७४॥ देव ! इह हस्तिराजो विचरति स्वेच्छया नगरमध्ये । उन्मुक्तश्चूर्णयन् गृहहट्टादीनि, ततो राज्ञा ॥७६।। भणितं भो भो गृह्णीत मत्तकरिणं ततो न कोऽपि प्रतिवचनम् । याबद् ददाति तावन्नृपस्याभिमुखं भणितमनुशयेन ॥ दौवारिकेणैकेन यथायं देव ! निजनृपाज्ञया । करिष्यति वशमिह हस्तिनं तस्मादेनमेव समादिश ॥७७॥ राज्ञा तथैव विहिने कोशलमन्त्री प्रतीष्याज्ञाम् । क्षणमात्रेण प्राप्तो हस्तिसमीपं सनृपलोकः ॥७८॥ कृत्वा प्रणिधान सविधानं हस्तिस्तम्भविद्यायाः । ततस्तेन करी भणितस्तवाज्ञा मत्प्रभुसंबन्धिनी ॥७९॥ यदीत एकमपि हि पदं प्रयच्छास, तत इदं श्रुत्वा । चित्रलिखित इव स्थितोऽवनमितकरः करी ततः ।।८।। राजा सपरिजनोऽपि हि विस्मितचित्तः प्रशंसति सचिवम् । भणति च भो भोः सुपुरुष ! आलानगतं गजं कुरु ॥ ततस्तेन स.भणितः करिवर ! गच्छ निजस्तम्भे । तेनापि तथैव विहितं तदा राज्ञा तमेव करीन्द्रम् ॥२॥ दत्त्वा प्रामृते तथा तत्प्रभोः शासनं प्रतीष्य । सम्मान्य सप्रणयं विसर्जितः कोशलो मन्त्री ।।८३॥ प्राप्तः सिद्धपुरे ततः प्रथममपि मन्त्रिणः सर्वे । तत्समप्रहितनिजचरमुखेन विज्ञातवृत्तान्ताः ॥८४॥ रजःप्राभृतार्पणेन शङ्कमाना मरणमात्मनो गत्वा । कोशलपार्श्वे पादयोलेगित्वा तं क्षमयन्ति ।।८।।