Supasnahachariyam Part 02

Author(s): Lakshmangani, Hiralal Shastri
Publisher: ZZZ Unknown

Page 33

३०२
सुपासनाह-चरिअम्मि-- हट्टगावित्ति सहसा भणिया एसा, इमं च पउमेण । निसुयं तहेव तं परिणयं च तो वासभवणम्मिा२२८९ दिनो न से पवेसो तो सा गंतूण कहइ पउमाए । सावि हु पुच्छइ पउमं तुम्हवरद्धं किमेयाए ? ।२२९ सो भणइ हट्टगाई भणिया एसा तए, तो पउमा । 'खिड्डेण मए भणियं एय' इच्चाइ भणिऊण॥२३०॥ पत्तिजावइ पउमं, तो सो पुव्वंव वट्टई तीए । पउमा य देसविरया किंतु अणाभोगओ एवं ॥२३१॥ नो परिचिंतइ एसा बीयम्मि वयम्मि मज्झ अइयारो । सहसा अब्भक्खाण, आजम्मं पालिउं सम्मं ।२३२। सेसं तु देसविरई, अंतिमसमयम्मि इममईयारे । अप्पडिक्कमिऊण मया पत्ता सोहम्मकप्पम्मि ॥२३३॥ तत्तो य चुया जाया कमेण तुह भारिया इमा इन्हि । तन्ययणफलं पत्ता वयणिज्जमिमं सुसीलावि ॥ तं सोउ पुरलोओ भणइ मुणिंदं बहु विसरतो । देवीए वयणिज्जं एयं सुविसुद्धसीलाए ॥२३५।। आरोवियमम्हेहिं, ता पहु ! एयस्स पावकम्मस्स । जह मुच्चामो अम्हे करुणं. काउं तहा कुणह ॥२३६।' पावावगमोवाए कहियम्मि सवित्थरे मुणिंदेण । केहिपि सव्वविरई गहिया देसेण अन्नहिं ॥२३७॥ सम्मत्तमित्तमन्नेहि, नरवरो पुण नमित्तु मुणिनाहं । विनवइ पुणो एवं जह मइ करुणं करेऊण ॥२३८॥ ठायव्वमित्थ कइवयदिणाणि कजं जमित्थ तं पहुणो । जाणंति पुण सयं चिय इय भणिउं उहिओ तत्तो।। नियरज्जकज्जसिक्खं दाउममच्चस्स पवरसुहडेहि । सह वरतुरयारूढहि जाइ कंचणपुरि नयरिं ॥२४०॥ संपन्नपुत्तरयणं भवणपडायं तओ खमावेइ । लोयवयणेण एयं कयं मए मंदनेहेण ॥२४॥
परिणायितः स महिलामन्याम, दुहितरमिव मन्यते तां सा । अथान्यदा प्रवृत्ते कथाप्रबन्धे पद्मया ॥२२७॥ हट्टगवीति सहसा भणितैषा, इदं च पझेन । श्रुतं तथैव तत् परिणतं च ततो वासभवने ॥२२८॥ दत्तो न तस्याः प्रवेशस्ततः सा गत्वा कथयति पद्माम् । सापि खलु पृच्छति पद्मं तवापराद्धं किमतया ? ॥ स भणति हट्टगवी भणितैषा त्वया, ततः पद्मा । 'क्रीडया मया भणितमेतत्' इत्यादि भणित्वा ॥२३०॥ प्रत्याययति पञ, ततः स पूर्वमिव वर्तते तस्याम् । पद्मा च देशविरता किन्त्वनाभोगत एवम् ॥२३१॥ नो परिचिन्तयत्येषा द्वितीयत्रते ममातिचारः । सहसाऽभ्याख्यानं, आजन्म पालयित्वा सम्यक् ॥२३२॥ शेष तु देशविरतिम्, अन्तिमसमये इममतीचारम् । अप्रतिक्रम्य मृता प्राप्ता सौधर्मकल्पे ॥२३३॥ ततश्च च्युता जाता क्रमेण तव भार्येयमिदानीम् । तद्वचनफलं प्राप्ता वचनीयमिदं सुशीलापि ॥२३४॥ तत् श्रुत्वा पुरलोको भणति मुनीन्द्रं बहु खिद्यमानः । देव्या वचनीयमेतत् सुविशुद्धशीलायाः ॥२३॥ आरोपितमस्माभिः, तस्मात्प्रभो ! एतस्मात्पापकर्मणः । यथा मुच्यामहे वयं करुणां कृत्वा तथा कुरुत ॥२३६॥ पापापगमोपाये कथिते सविस्तरे मुनीन्द्रेण । कैरपि सर्वविरतिगृहीता देशेनाऽन्यैः ॥२३७॥ सम्यक्त्वमात्रमन्यैः, नरवरः पुनर्नत्वा मुनिनाथम् । विज्ञपयति पुनरेवं यथा माय करुणां कृत्वा ॥२३८॥ स्थातव्यमत्र कतिपयदिनानि कार्य यदत्र तत् प्रभवः । जानन्ति पुनः स्वयमेवेति भणित्वोत्थितस्ततः ॥२३९॥ निजराज्यकार्यशिक्षां दत्त्वाऽमात्यस्य प्रवरसुभटैः । सह वरतुरगारूढैयाति काञ्चनपुरी नगरीम् ॥२४०॥ संपन्नपुत्ररत्नां भवनपताकां ततः क्षमयति । लोकवचनेनैतत् कृतं मया मन्दस्नेहेन ॥२४१॥