Supasnahachariyam Part 02

Author(s): Lakshmangani, Hiralal Shastri
Publisher: ZZZ Unknown

Page 46

मया कहा ।
२
कहवि तैण कहियं रहस्समेयं तहावि तं तुम्ह । नो पयडेडं जुत्तं जम्हा मम्मं परस्स इमं ॥ ७० ॥ जाणइ सच्चं अलियं व इति अलियविरईए । एस कलंको जायइ, मित्तरहप्पयडणं च इमं ॥ ७१ ॥ को • कलत्तमंतभेओ उवलक्खणमेव मंतभेयाणं । सेसाणं, सो तम्हा वज्जेयव्वो पयत्तेण ॥७२॥ वंधणसारेणं पुणो पुणो सिक्खविज्जमाणोवि । एवंविहत्रयणाई जंपतो विरमए नेय ॥ ७३ ॥ सवि घरिणी पडमा धम्मपरा विणयखंतिसंपन्ना | संपुन्नससहरमुही सुसीलकलिया कुलपसूया ||७४|| सह अन्नया य मयणं मोएडं सा नियम्मि गामम्मि । नीया नियजणएणं महूसवं कंपि आसज्ज || ७५ ॥ तोय समाणीया चिरेण चम्मट्ठिमित्तठियदेहा । पुट्ठा रहम्मि मयणेण किं गया तुममिममवत्थं ? ॥ ७६ ॥ वाहाविलनपणा पासुं निवडिउं भणइ सावि । मा पुच्छ वइयरमिमं उप्पन्नं मह अपुनेहिं ॥७७॥ को जंपड़ कि मज्झवि अवलवणिज्जंति सा तओ भणइ । जीवियनाह ! न एवं, किंतु पमायाओ जइ तुम्ह ॥ कवि हु कोवि वियाणइ तो हं पाणे परिचयामि धुवं । तो सो भणइ न एवं होइ जुगंतेवि, कहसु तुमं ।। ७९ ।। वो लज्जावसग्गयगिराए तीएवि साहियं एवं । मह अस्थि लहू भाया अविणयकुलमंदिरं परमं ॥ ८० ॥ दाररओ परमम्भासओ परववायभासी य । वेसाज्यपसत्तो निर्त्तिसो अहन्नया कहवि ॥ ८१ ॥
कुलमज्जाओ मज्जं पाऊण आगओ गेहे । इत्तो य तस्स भज्जा कज्जेण गया जणयगेहं ॥ ८२ ॥ | सीए य अहं भणिया जा बंधू एइ तुज्झ ता तुमए । इह अम्हवासभवणे ठायव्वं, तो अहं तत्थ || ८३ ||
३१५
मदनेन कथितं पुरतो धनसारसुजन शिरोमणेः । ततस्तेन स भणितो न युक्तमिति प्रकटयितुं तव ॥ ६९ ॥ प्रदि कथमपि तेन कथितं रहस्यमेतत्तथापि तत्तव । प्रकटयितुं युक्तं यस्मान्मर्म परस्येदम् ॥७०॥ तथा को जानाति सत्यमलीकं वेदमित्यलीकविरतेः । एष कलङ्को जायते, मित्त्ररहः प्रकटनं चेदम् ॥७१॥ स्वकलत्रमन्त्रभेद उपलक्षणमेव मन्त्रभेदानाम् । शेषाणां स तस्माद् वर्जयितव्यः प्रयत्नेन ॥ ७२ ॥ एवं धनसारेण पुनः पुनः शिक्ष्यमाणोऽपि । एवंविधवचनानि जल्पन् विरमति नैव ॥७३॥ तस्यापि गृहिणी पद्मा धर्मपरा विनयक्षान्तिसंपन्ना | संपूर्णशशधर मुखी सुशीलकलिता कुलप्रसूता ||७४ || अथान्यदा च मदनं मुक्त्वा सा निजे ग्रामे । नीता निजजनकेन महोत्सवं कमप्यासाद्य ॥ ७५ ॥ ततश्च समानीता चिरेण चर्मास्थिमात्रस्थितदेहा । पृष्टा रहासे मदनेन किं गता त्वमिमामवस्थाम् ? ॥७६॥ ततो वाष्पाविलनयना पादयोर्निपत्य भणति सापि । मा पृच्छ व्यतिकरमिममुत्पन्नं ममापुण्यैः ॥ ७७ ॥ स जल्पति किं मदप्यपलपनीयमिति सा ततो भणति । जीवितनाथ ! नैवं, किन्तु प्रमादाद् यदि युष्माकम् ॥७८॥ कथमपि हि कोऽपि विजानीयात्ततोऽहं प्राणान्परित्यजामि ध्रुवम् । ततः स भणति नैवं भवेद्युगान्तेऽपि कथय त्वम्।। ततो लज्जावशगद्गदगिरा तयापि कथितमेवम् । ममास्ति लघुभ्रताऽविनयकुलमन्दिरं परमम् ||८०| परदाररतः परमर्मभाषकः परापवादभाषी च । वेश्याद्यूतप्रसक्तो निस्त्रिंशोऽथान्यदा कथमपि ॥ ८१ ॥ लङ्घितकुलमर्यादो मद्यं पीत्वाऽऽगतो देहे । इतश्च तस्य भार्या कार्येण गता जनकगेहम् ||८२||
1
१ ग. सरयणचंदनगणा स° । २ ख य ।