Supasnahachariyam Part 02

Author(s): Lakshmangani, Hiralal Shastri
Publisher: ZZZ Unknown

Page 141

४१०
सुगासनाह-चरिअम्मि--- जे परमंगुलकरणेण अप्पणो मंगलं पकप्पति । जिणवयणबाहिरा ते न मुणति हि तत्तओ सहियं ॥ ता अप्पहियं धम्म मोत्तुं अन्न न विज्जए लोए । ता तत्थ तए सुरवर ! कायव्वो उज्जमो निचं ॥५८५ तो सो तहत्ति भणिउ गओ तओ दिणयरम्म उइयम्मि । तन्भज्जा पुरमझे गवेसयंती गिहे तम्मि॥१९॥ पत्ता पिच्छइ मिटिं विसिटुआहरणरेहिरसरीरं । पमणइ अहं निव्यिन्ना गवेसयंती तुम सुहय ! ॥६०। केण इमं आहरणं केण य दव्वं विइन्नयं एवं ? । सो भणइ पिए ! धम्मेण चेव मा पुच्छसु तमन्नं ।।६१॥ तो तक्खणेण सिट्ठी पत्तो जिणमंदिरम्मि जिणपूयं । काउं सवित्थरं चिय काराव पवरपिच्छणयं ॥६२। सम्माणे उं जायगजणपि नमिऊण गुरुजणं पयओ । पत्तो सो तम्मि गिहे भुंजइ साहम्मियसमेओ॥६३। रयणीय वंतरो सो रायनिहीओ अपत्थिओवि लहुँ । उक्खणिउं कलससयं सिट्ठिगिहे खिवइ नेहेण ॥ भणइ य मा निवइभयं काहिसि सिच्छाए देसु दाणाई । वइयम्मि इमे दव्वे पुणरवि य समप्पइस्सामि । जा किल किंचिवि भणिही ताव गओ वंतरो नियं ठाणं । सिट्ठी पिच्छिवि कलसे निवनामंकिए सहसा घित्तणं पच्चूसे उवायण सुयणलोयपरियरिओ । निवदंसण करेई कहइ य सुरविहियवुत्तंत ॥६७॥ रायावि कलसमेगं आणावइ पिच्छए निययनामं । तो तुटो भणइ इमं मएवि तुह चेव दिन्नंति ।।६८ तो संतोसपरेणं भणियं सेणेण देव ! दस लक्खा । जे वंतरेण दिन्ना ताणवि मज्झाउ इगलखो ॥६९ मह सत्ताए सेसं नवलक्खपमाणयं तुज दव्वं । तं धम्मे दाहिस्सं वंतरवयणेण पुनहा ॥७०॥ .
यत् परहित विधीयते जिनेन्द्रवचनानुसारतः सम्यक् । परिणमत आत्मनस्तद् हितभावेन न संदेहः ॥५६॥ ये परानिष्टकरणेनात्मनो मङ्गलं प्रकल्पयन्ति । जिनवचनबाह्यास्ते न जानन्ति हि तत्त्वतः स्वहितम् ॥५५॥ तस्मादात्महितं धर्म मुक्त्वाऽन्यद् न विद्यते लोके । तस्मात्तत्र त्वया सुरवर ! कर्तव्य उद्यमो नित्यम् ॥१८॥ ततः स तथेति भणित्वा गतस्ततो दिनकर उदिते । तद्भार्या पुरमध्ये गवेषयन्ती गृहे तस्मिन् ॥५९॥ प्राप्ता पश्यति श्रेष्ठिनं विशिष्टाभरणराजितृशरीरम् । प्रभणत्यहं निर्विण्णा गवेषयन्ती त्वां सुभग! ॥६॥ केनेदमाभरणं केन च द्रव्यं वितीणमेतत् ! । स भणति प्रिय! धर्मेणैव मा पृच्छ त्वमन्यत् ॥६१॥ . ततस्तत्क्षणेन श्रेष्ठी प्राप्तो जिनमन्दिरे जिनपूजाम् । कृत्वा सविस्तरमेव कारयति प्रवरप्रेक्षणकम् ॥६२॥ सम्मान्य याचकजनमपि नत्वा गुरुजनं प्रयतः । प्राप्तः स तस्मिन् गृहे भुङ्क्ते साधर्मिकसमेतः ॥६॥ रजन्यां व्यन्तरः स राजनिधितोऽप्रार्थितोऽपि लघु । उत्खाय कलशशतं श्रेष्ठिगृहे क्षिपति स्नेहेन ॥६४॥ भणीत च मा नृपतिभयं कार्षीः स्वेच्छया देहि दानानि । व्ययितेऽस्मिन्द्रव्ये पुनरपि च समर्पयिष्यामि || यावत्किल किश्चिदपि भणिष्यति तावद्गतो व्यन्तरो निजं स्थानम् । श्रेष्ठी दृष्ट्वा कलशान्नृपनामाङ्कितान् सहसा । गृहीत्वा प्रत्यूष उपायनं सुजनलोकपरिकरितः । नृपदर्शनं करोति कथयति च सुरविहितवृत्तान्तम् ॥६७॥ राजापि कलशमेकमानाययति पश्यति निजनाम । ततस्तुष्टो भणतीमं मयापि तुभ्यमेव दत्तमिति ॥६॥ ततः संतोषपरेण मणितं सेनेन देव ! दश लक्षाः । ये व्यन्तरेण दत्तास्तेषामपि मध्यादेकलक्षः ॥६९।।
१ ग. इत्थ
।