________________
કર્ણ
મુડદાને કબરમાંથી ખાદી કાઢેલ હેય એવો ઘડીભર ભાસ થતો હતો. કેાઈ જીર્ણ ખંડેરના ખવાઈ ગએલા ગોખલામાં “ટમટમ” બળતા બે દીવડા સમી એની આંખો એના દેહરૂપી હાડકાના માળખામાં ટમટમી રહી હતી. ચહેરા પરનાં અણુદાર હાડકાં જાણે એની ચામડી ફાડીને બહાર નીકળવા તત્પર બનેલાં જણાતાં હતાં. એનું પેટ તે જાણે ભૂખના ત્રાસથી પાતાળમાં પેસી ગયું હોય એવું જણાતું હતું. હાથ-પગ સુકા લાકડાનાં ઠુંઠાં જેવા પાતળા બની ગયા હતા. લોહીનું એક પણ ટીપું કે માંસનું એક પણ રજકણ તેના શરીરમાં બાકી રહેલ દેખાતાં ન હતાં. એને માણસનું નામ આપવા કરતાં જીવતું હાડપીંજર કહેવું એ જ વધારે ઉચિત ગણાય.
મશાનના કોઈ સુકાઈ ગએલા ભૂત જેવો આ આકાર એકાએક જગડુશાહના ભજનમંદિરમાં આવી ઊભો. સૌની દષ્ટિ અનાચક આવી ચડેલા આ વિચિત્ર આદમી ઉપર ચૂંટી ગઈ. અહીં દુર્બળ દેહવાળા અનેક દુકાળીઆઓ આવતા હતા પરંતુ આ આકાર કદી કેદની નજરે ચડ્યો ન હતો. આ વિલક્ષણ વ્યક્તિ ધોળે દહાડે હજારો માણસની વચ્ચે આવી પહેચેલ હેવાથી કોઈને કશી બીક તે ન લાગી, પરંતુ સૌનાં હદય અનેક પ્રકારના તર્ક-વિતર્કોની પરંપરાથી ઘેરાઈ ગયાં.
ભૂખ્યા ડાંસ જેવા આ બુભુક્ષિત આદમીના મુખમાંથી “ખાઉં ખાઉં એને અવિરત ધ્વનિ વહી રહ્યો હતે. ભેજનશાળાના અધિકારીઓએ તરતજ એને બેસાડવા માટે સ્થાન કરી આપ્યું અને જમવા બેસવાની ઈશારત કરી. કોઈ જુદી જ દુનિયાને માણસ હેાય એવી જુદી જ ઢબથી આ માણસ જમીન પર બેસી ગયા. તરતજ એને માટે એક સ્વચ્છ થાળીમાં મીઠું ભેજન આવી પહે
