________________
વાણિયાને
(ઓછા તો તમે ઉતર્યા હશો, તેવા અમે ઉતરશું.) પાછા ફરેલા ઠાકોર પર કેરશી પટેલે ફરીથી શબ્દ–બાણને ઘા કર્યો.
કેરશી પટેલ પિતાની એક અટલ એંટની ખાતર ફના થઈ જવા સુદ્ધાં તૈયાર હતો, પરંતુ હાલમાં તો તે બંધીવાન હાલતમાં હેવાથી, સર્વ પ્રકારે લાલાજ હતો. આભને થંભ ભરાવે, એવા કારશી શાહને આજે રતાડીઆ-દરબારની પકડમાંથી છોડાવે એવો કાઈ ન હતે.
તે દિવસથી કેરશી પટેલ પર સખ્ત જાપ્તા અને ખડો પહેરે ચાલુ થઈ ગયે. ખાવું, પીવું, ઊઠવું, બેસવું–બધું એક જ કોટડીમાં માત્ર જયારે જંગલ જવું હોય ત્યારે જ ગામ બહાર જાય, અને તે પણ હાથે બાંધેલું દોરડું પકડીને બંને બાજુએ ચાલતા બે પહેરેગીના પહેરા હેઠળ.
આમ ને આમ કેટલોક વધુ સમય વ્યતીત થઈ ગયો. ન તે કેરશી પટેલ તેને કોરી પાંચ હજાર આપે કે ન તે રતાડીઓને પણ તેને મુક્ત કરે. ન આ નમે, ન એ નમે.
એક દિવસ સંધ્યા સમયે કેરશી પટેલને દિશાએ જવાની ખણસ થતાં ચોકીદારે તેને ગામ બહાર લઈ ગયા.
એક વોકળાની તડ નીચે કરિશ પટેલ કળશીએ બેઠે. દેરડાને એક છેડે તેને હાથે બાંધેલો છે, અને બીજે છેડો પિતાના હાથમાં પકડીને ચેકીદારે એક ભેખડ પર વાત કરતા બેઠા છે.
કરશી પટેલ બરાબર સમય સાધીને જ બહાર નીકળ્યો હતો. સંધ્યા સમયની સુંદર તકને સુંદર ઉપયોગ કરી લેવાનું આજ એણે પ્રથમથી જ નક્કી કરી લીધું હતું.
એક હાથે બાંધેલું દેરડું બીજા હાથે છોડીને, તે તેણે પાસે
