________________
મહારથી
ધંધામાં એક જ લાઇન હોવા છતાં તેમના વચ્ચે કદી પણ હરિફાઈ કે અથડામણુને પ્રસંગ આવ્યો નહોતે, બલ્ક તેમને સ્નેહ-સંબંધ એકધારે વધતો રહ્યો હતો.
મોતીશાના આ વિશિષ્ટ ગુણે અને ધંધાની ખીલવણીથી જેમ જેમ તેમની આવક-સંપત્તિ વધવા લાગી, તેમ તેમ લક્ષ્મીના મદમાં અંધ ન થઈ જતાં તેમણે સખાવતને પ્રવાહ વહેવરાવવા માંડયો.
ગરીબે તરફ તેમની હમેશાં દિલસોજી રહેતી. છુપા દાન અને જાહેર સખાવતેમાં તેઓ કદી પાછી પાની કરતા નહિ. અગ્રગણ્ય વેપારી તરીકે તેમનું યુરોપીયન પેઢીમાં પણ સારું માન હતું. તે વખતે મુંબઈમાં નહેતું મહાજનનું બંધારણ કે નહતી નગરશેઠશરીફની ચુંટણું, છતાં મુંબઈમાં વસતા હિંદુ-મુસ્લીમ કે પારસીમાં મોતીશાનું મુખ્ય સ્થાન હતું.
કતરા પ્રકરણને અંગે રાજસત્તા પાસે પ્રજાને અવાજ પહેચાડવાને બંધારપૂર્વક કંઇક થવું જોઈએ તે વિચાર મોતીયાને આવવાથી તેમણે વાડીયા હોરમસજી શેઠ તથા સર જમશેદજી જીજીભાઈને વાત કરી. અમદાવાદના નગરશેઠ વખતચંદ ખુશાલચંદની પેઢી તે વખતે મુંબઈમાં ખુલ્લી ગઈ હતી. તેના પ્રતિનિધિ અને બીજા પ્રતિષ્ઠિત શહેરીઓનું ડેપ્યુટેશન કુતરાની થતી ક્રૂર હિંસા અટકાવવાની અરજી કરવા મુંબઈના ગવર્નર પાસે ગયું. તેમની સાથેની વાતચીતને પરિણામે વસ્તીની ધાર્મિક લાગણી ન દુભાય અને અગવડ ટળે તે માટે કુતરાને રેવેના ડબામાં ભરી બહાર મોકલી દેવાને નિર્ણય થવાથી હિંસા અટકાવવાને ગવર્નરે હુકમ કાઢવો.
આ રીતે તાત્કાલિક હિંસા બંધ થઈ શકી, પરંતુ તેમાં વહેવાર પરિણામ ન લાગવાથી મુંબઈમાં ભમતાં નધણીયાત-અપંગ હેર
