________________
વીરાંગના
૧૨૯
શાદી–મમી જેવા સુખ-દુઃખના પ્રસંગે કુંટુંબ જેમ પડખે ઊભા રહેતા.
હલા
એ વખતે હિંદુ-મુસ્લીમના ભેદ નહાતા. હિંદુરાજમાં મુસ્લીમ અધિકારી હોય ને મુસ્લીમ રાજમાં હિંદુ અમલદાર હાય. જુસબ કાકાના ઘરની જાનમાં પદ્મમા પટેલ પણ હાય ને વીઠલ વાણીયા વરના બાપ થઇને ઘુમતા હેાય. આપણે વાત કરીએ છીએ તે દિવસે *મનસીબે ગામને પાદર નધણીયાતા ઢારને કાઇ હરામ લીએ મારી નાખ્યુ. વસ્તીને ખબર પડતાં નગરશેઠ પાસે રાવ આવતાં ધરમશી શેઠે મહાજન ભેગું કર્યું. મહાજનમાં નિત્ય ધારણે દરેક નાત-જાતના વયાવૃદ્ અનુભવી પ્રતિનિધિઓ આવી બેઠા. નાના ગામમાં આવી ખબર ફરી વળતાં શું વાર લાગે ? નિર્દોષ જાનવરને હલાલ કરેલું જોઇ બધાના હૃદય દુભાય તે શેખ મળીને આવા કીસ્સા ક્રી ન બને તે માટે અઢાઅસ્ત થાય અરજ કરવા જવાનુ હતુ..
શેખ અડામીયાંની અત્યારે જુવાની હતી. તેને આવી નધણીયાતા ઢારની વાત, ને તે પણ ગામને પાદર કેાઇ મારી ગયું તેમાં સાંભળવા જેવું ન લાગ્યું.
K
ઠીક ન લાગ્યું.
સાથે
રાજવી શેખને સતાષકારક જવાબ ન મળવાથી મહાજન પાછુ ક્ીતે નગરશેઠને મકાને એકઠું થયું. આમાં ડેાસી મરી જાય તેનું દુઃખ નહેાતું પણુ જમ ઘર ભાળી જાય તે શેખ બાપુને નધણીયાતા કે ધણીયાતા કામ નહોતું, તેને આંગણે તે। મહાજન ગયેલું હતુ તેને આ ઉડાઉ જવાબ એ મહાજનનું જ અપમાન લાગ્યુ. શેખ બાપુને રાજઅમલનું ગુમાન ચડી ગયુ હાય તેા ભલે ગામના મકાન ને ધરનાં સીપાઇ–સપરાં ઉપર રાજ કરે. જ્યાં મહાજનના માન-મરતએ। ન રહે ત્યાં વસવું
