________________
વીરાંગના
અને છોકરાને દાતણ કરવા બેસારે તેટલામાં વાડેથી ભરવાડ દૂધ દોહીને આવી ગયા હેય. ઘરમાં છાશ તૈયાર થઈ ગઈ હોય. “મા” નિવૃત થઇને પરસાળમાં બેસે ને ગામમાંથી છાશ લેવા આવે તેને આવકાર આપી ખબર-અંતર પૂછે. સુખ-દુઃખની વાતો સાંભળતાં કોઈને મદદ દેવા જેવું લાગે તે તેની છાશની દેણમાં છાની માની(દીવાનશાહી) કેરી નાખી દેતાં, કેાઈના ઠામમાં છોકરાં માટે શેડું માખણ મૂકી છે. વાત કરતાં ગામમાં નાતજાતના ભેદ વિના ગમે તેની વસમી વેળાના ખબર જાણે તો તેને બપોરના આંટે તેડાવે ને બે કાન ન જાણે તેમ તેની ભૂખ ભાંગે. ત્રીસ વર્ષનાં અમૃત મા સાઠ વર્ષના ડોશીમાના જેવા પ્રૌઢ દેખાતાં. ટાણે અવસરે જ્યાં જોઈએ ત્યાં
મા” પહોંચ્યા જ હેય. તેઓ દુ:ખીયાને દિલાસ ને ગરીબોના બેલીનું કામ કરતા. મુંબઈની પેઢીએ અંગત માણસો હતાં, છતાં વખતો વખત વહાણ સાથે ત્યાંના ખબર ભગાવે ને જરૂર પડે તે સલાહ આપે,
અરબસ્તાનને વેપાર વધાર્યો હતો તેથી પાંચ દશ આરબ ડેલીમાં બેઠા જ હોય. બંદરકાંઠે બેરખે સે-પચાસ ને કોઈ કોઈ વખત બસો ત્રણસો આરબાને જામો થસે. આસપાસ નોકરી કરનાર આરબોને દેશમાં આવતાં-જતાં માંગરોળની બેરખ આરામગૃહની ગરજ સારતી.
કપુરચંદ શેઠના સ્વર્ગવાસને વર્ષ વીત્યે સહકુટુંબ ને લાગતાવળગતા સંબંધીઓને લઈ અમૃતમા ગિરનારજી ઉપર તેમના સસરાએ જીર્ણોદ્ધાર કરાવેલ શ્રી શાંતિનાથ જિનાલયના દર્શને અને શત્રુંજયની યાત્રાએ જઈ આવ્યાં. આ પ્રસંગે બન્ને પુત્રો માટે ખાસ રથો, તંબુઓ વગેરે સાધન સામગ્રી તૈયાર કરાવ્યાં. સેનાના કળશથી
