________________
વીરાંગના
(૧૩૯
વિરમગામ
સલામણું સાહેબ વિચારમાં ગરકાવ થઈ ગયા હતા ત્યાં મુનશીના છેલ્લા શબ્દો સાંભળીને ચમકી જતાં બોલ્યાઃ “પણ હું મુનશીજી, એવડી શી ઉતાવળ છે? આપણી વસ્તી કંઈ પથારે મૂકીને રાતોરાત ભાગી જવાની નથી. ચાલો આપણે માજીને વાત કરીએ.” - “ભલે બાપુ, તે લેકે ઘર છોડીને ભાગી ન જાય એ હું પણ સમજું છું, પરંતુ વાણિયા ભાઇને જાનવર ભગાડી મૂકતાં કેટલી વાર લાગે ? ભલે ઘોડી લઈ આવવાનું પછી રાખશું પણ તે ઉપડી ન જાય તે માટે ચોકી પહેરાની ખબરદારી રાખવી જોઈએ.
આમ જે તદ્દન ઢીલું મૂકી દઈએ તો રાજ થઈ શકે નહિ. આપ " માજી પાસે પધારે ત્યાં હું સેનાપતિને જરૂરી વરધી આપીને
ત્યાં આવું છું.”
અમૃત શેઠાણીએ આરબ બેરખના જમાદારને તેડવા મોકલ્યા. પછી પિતાના અને પુત્રોને પાસે બેસારીને તેના ભણતરને ખબર પૂછવા માંડયાં.
“પણ માજી હમણું એક ભાયડે શું કામ આવ્યો હતો? ને તમે આપણું “લીલમ' દેવીનું નામ લઇને શું કહેતાં હતાં ?” મોટા પુત્ર ચત્રભુને પૂછયું.
ભાઈ, એ તો અમસ્થી “લીલમ' ની વાત કરતી હતી.” શેઠાણીએ બાળકને હૈયાળી દેતાં વાત સંકેલવા માટે ટૂંકમાં જવાબ દીધો.
“ હક-મને ખબર છે, આપણે “લીલમ'ને તે શેખ બાપુ માટે લઈ જવાનું કહેતો હતો. મને “લીલમ” બહુ ગમે છે, ને બાપુ ને તમે તેની પૂજા કરો છે તેને લઈ જવાનું કહે તેને હું
