________________
- અંધારી રાતે મોટી મોટી મશાલ સળગાવીને પગીઓ, સિપાઈઓ અને ઘોડેસ્વારોએ ચારે તરફ શોધાશોધ કરી મૂકી. પરંતુ “શેનારની સે વાટ અને નહાસનારની એક.' એ સૂત્રાનુસાર કારશી પટેલ કઈ રીતે હાથ આવ્યું નહિ. ચાલાક પટેલ સૌની આંખો આંજીને ઘેળી ધરાર છટકી ગયો હતો. એણે રસ્તો પણ આડે અને જાગડ લીધેલ હોવાથી, પગીઓએ અનેક વાડક નાખતાં છતાં પટેલને પગ ન નીકળે તે ન જ નીકળ્યો. ચોર હાથમાં આવવાને બદલે સળગતી મશાલો જ સૌના હાથમાં રહી ગઈ. મધરાત પછી બધા વીલે મોઢે પાછા ફર્યા. ઝેરી નામ જે . કેરશી પટેલ હવે કોણ જાણે શું કરશે? તેની ધાસ્તી દરબારનું હૈયું ઘડી ઘડી ધડકાવવા લાગી.
વિક્રમ સંવત ૧૮૪ની સાલ હતી. મહારાવ શ્રી રાયધણજી બીજા ભુજનગરની રાજગાદી પર બિરાજમાન હતા. દૂર દૂરથી આવતા બાર ભાઈયા રાજમાં અને અવ્યવસ્થાનાં પગલાં સાફ સાફ સંભળાઈ રહ્યાં હતાં. સારાએ દેશમાં આંધી અને અરાજક્તા પ્રસરવાની શરૂઆત થવા માંડી હતી.
મહારાવ શ્રી રાયધણજી સવારમાં કચેરી ભરીને બેઠા છે. તેફાને ચડેલા અરાજકતાના મહાસાગરમાં ડોલમડલ અને ડબક ડાઈમાં થતા કચ્છના તુંબડાને થાળે પાડવા માટે કંઈ કંઈ ચર્ચાઓ ચાલી રહેલી હતી. એટલામાં આખી કચેરીની નજર દૂરથી આવતી એક વિલક્ષણ વ્યક્તિ પર ચેટી. દેખાવ, સૌને અજાયબીમાં ગર
અટકી પડેલા પગને ફરી ચાલુ કરવા પગી લેકે ગાઉ બબ્બે ગાઉમાં ચારે બાજુ પગને જોવા માટે ફરી વળે તે.
