________________
૧૧૬
સરકારી
અને ભરવાડ આવેલ ન હેાવાથી પાતે જ એક હાંડા લઇને ‘ભગરી’ ઢાવા બેસી ગયા.
અમરશી શેઠ સવારે ઊઠીને દુકાનને એટલે દાતણુ કરવા એસતા. તે જ્યારે દાતણુ કરતા હોય ત્યારે ગાદીને ખૂણે વછીયાતા સૂકી ગયેલ હુ’ડીએ! અને કાગળા એક છેાકરે! વાંચે અને શેઠ તેની વ્યવસ્થા માટે સૂચના કરે. પછી ઘરે જતાં રસ્તામાં દ્વાર-ઢાંખરને નીરણુ-પુળા થયાં છે કે કેમ ? તે જોવા ઢારને વડે ડાકુ નાખતા જાય. ગાયા, ભેંસા અને ઘેાડીઓની બાંધેલી હાર વચ્ચે કરે અને તેમને હાથ ફેરવી ચામડે.
નિયમ પ્રમાણે શેઠવડામાં પેઠા ત્યાં ‘ ભગરી ’ ને કાઇ અજાણ્યા દાવા બેઠેલા જોઇને પૂછ્યું; ‘ એ કાણુ દાવા બેઠું છે ? ’ “ એ તા હું ભગલા થ્રુ બાપા. બાપુ જગાવાળાને ત્યાં મેમાન આવ્યા છે તે મે શેડ પાડવા બેઠા છુ.” હજામે દેાતાં દાતાં ખુલાસા કર્યાં.
“ મેમાન આવ્યા તા બાપુને ત્યાં ભેંસે આવી ગઇ છે. વગર પૂજ્યે ભગરીને દાવા કેમ બેસી ગયા ? જા તારા દરબારને કહે કે ભગરી માથે તે। સવા મણ લાખાન મળે છે. તેના દૂધ કષ્ટ રેઢાં નથી પડ્યાં. ઊઠ, હાંડા મૂકીને રસ્તે પડી જા.
""
શેઠના તાલુકા સાંભળીને ભગàા ધરબાઈ ગયા. દાતા ટ્ઠાતા ઊભા થઈ દાએલ તાંખડી ત્યાં જ પડતી મૂકી ચાલી નીકળ્યા તે રાયતું મેળવી દેવાના આવેશમાં દરબાર પાસે મીઠું -મરચું ભભરાવીને રાવ રેડી.
દરબારની ભાળાઇ ઉપર નભી ખાનાર ભગલાની વાત સાંભળી ડાયરા તાજીબ થઇ ગયા. દરબાર જગાવાળા જેવા કાઠીરાજનું એક ત્રણ ટકાને વાણિયા આવુ અપમાન કરે તેા ધરતી રસાતળ જાય તેમ તેઓને લાગ્યું. મહેમાન જેવા મહેમાન અને ડાયરા વચ્ચે
