________________
સરાફ
૧૧૭
પેાતાનું થયેલું અપમાન જગાવાળા ન ખંમી શકયેા. તેની લાલ થઇ ગઇ અને જાણે રણે ચડતા હોય તેમ પડકાર કર્યો કે—
ખા
“ અલ્યા ! ઈ વાણિયાને આંહી પકડી લાવા ! શેઠ હાય તા એના ધરના ! વાણિયા હાટ માંડીને પૈસા પૈસા રળનારા મને આવા જવાબ દીએ ! અલ્યા, એ જણા જાએ તે ઢાંઢ મારીને અને ઝાલી આવા !”
તરત જ બગલમાં તરવાર નાખી દરબારના એ પસાયતા અમરશી શેઠને પકડી લાવવા દાડ્યા.
અમરશી શેઠે હજી તેા ધરે પહેાંચ્યા હતા ત્યાં તા દરબારના • માકલેલા એ માણુસેાએ ખડકીમાં પેસતાં કહ્યું—“ હાથેા શેઠ, બાપુ . તેડાવે છે. ’
અમરશી શેઠ જેમ શ્રીમત અને સુખી હતા તેમ જાડા ખળીયા અને કાંડાખળીયા પણ હતા. એટલે દરબારના હુકમથી દખાઇ જાય તેમ નહેાતું; છતાં વણિકબુદ્ધિ વાપરીને દરબાર પાસે જવા ઊઠયા અને અંગરખું પહેરવા લાગ્યા.
અમરશી શેઠના અંગરખાની આંય શરીરના પ્રમાણમાં જેમ પહેાળી રહેતી તેમ હાથ કરતાં ખેવડી લાંખી રખાવીને કાંડે કાચલી પડતા. અંગરખા ઉપર પછેડીની ભેટ અને માથે સીરઅંધ મુકતા, એટલે કપડાં પહેરતાં સહેજે પાંચ દસ મિનિટ નીકળી જાય તે સ્વાભાવિક હતું.
અમરશી શેઠને તૈયાર થતાં જે વખત જતા હતા તે સીપાઇઓને અસહ્ય લાગ્યા. એક તા બાપુના હુકમ મળેલા અને જાતિ સ્વભાવ પણ તીખા રહ્યો એટલે જમાદારી બતાવવાને એક જણે
