________________
૧૦૪.
સરકારી
વાતે બેઠા હતા. અમરશી શેઠને આવવાને વખત થવાથી માવજી મહેતા વચ્ચે વચ્ચે બગસરાને કેડે નજર ફેકતા હતા તેવામાં દૂરથી ધૂળ ઊડતી જોઈ. સગરામ આવી પહોંચ્યા. તે ખાલી જેઈ કાલે પૂછ્યું: “કેમ મિ. મહેતા! તમારા સરાફ ગભરાઈ ગયા કે શું?”
માવજી મહેતા જાણતા હતા કે અમરશી શેઠ માટે સગરામ નકામે હ; છતાં મોભા ખાતર જવા દીધેલ, તેથી સગરામ ખાલી જે નિરાશ ન થતાં ખુલાસે કર્યો કે; “તેઓ પિતાની ગાડીમાં આવવા જ જોઈએ, એવું કયું મોટું કામ હતું કે ગભરાઈ જાય?”
હજી તે વાત ચાલે છે તેવામાં સ્વારે આવીને અમરશી શેઠના આવવાની વરધી આપી. માવજી મહેતાએ સામે જઈ શેઠને આવકાર દિધે. કર્નલે ઊઠીને અમરશી શેઠને “અચ્છે છે કે?' કહીને ખુશી ખબર પૂછયા ને શેઠનું ભરાવદાર પ્રબળ શરીર જોઈ આશ્ચર્યથી બોલી ઊઠયાઃ “ઓહ, શેઠ બડા આદમી હૈ!”
અમરશી શેઠને બેસવા માટે અનુકૂળ પડે તેવી ખુરસી સાહે બના તંબુમાં ન હતી તેથી શેઠની બેઠક માટે તેઓ વિચાર કરતા હતા ત્યાં તે માવજી મહેતાએ સમયસૂચકતા વાપરી સાહેબના ટેબલ ઉપરના કાગળો દૂર મુકાવી શેઠની બેઠકની તેના ઉપર વ્યવસ્થા કરી લીધી.
આટલી બધી તકલીફની શું જરૂર છે?” અમરશી શેઠે ટેબલ ઉપર બેઠક લેતાં વિવેક કર્યો, અને તેડાનું કારણ જાણવા પૂછયું: “ કહે મહેતા ! મારા લાયક શું હુકમ છે?”
શેઠ! અમારે મુંબઈ ત્રણ લાખ રૂપિયા મોકલવા છે. તમે હુડી લખી શકશે?” સાહેબે જ વાત રજૂ કરી.
ત્રણ લાખ રૂપિયામાં શું મોટી વાત છે? અમારો તે છે
