________________
સોરઠને
વટદાર મીર સાહેબ ઉપર એક દિવસ આફતનું આસમાન ફાટી નીકળ્યું. આફતને એ પયગામ એક દેડતા આવતા લાંબા અને અથાક પ્રવાસે ધૂળથી રંગાયેલા એક કાસદે સંવત ૧૯૦૨ ની સાલમાં એક દિવસે ભરકચેરીમાં આપ્યો.
સૂબા સાહેબ! મારી હૂંડી થઈ!”
“કાં વળી શું થયું ?” મીર સાહેબ કંટાળીને બોલ્યા. એના મનમાં એમ થયું કે એકાદ ખેડૂતે જમા આપવાની ના પાડતાં મુખી પટેલ વચ્ચે તરફાન થયું હશે.
“બાપુ!” કાસદે હાથ જોડી કહ્યું: “એ ખાને વાઘા માણેક ગાયકવાડ સરકાર સામે બહારવટે ચડ્યો છે.”
શું કહ્યું?" મીર સાહેબ આંખે પાડીને બેભા. “હા ! સાથે રૂડો રબારી પણ ભળે છે.” “ક રૂડે? નવઘણવા?”
“હા બાપુ! કેણ જાણે ક્યારે ઇ બે જણ પિતાના ટોળાં સાથે નીકળ્યા હશે. એ બને પડયા કોડીનાર ઉપર.”
શું બહારવટીયા કેડીનાર ઉપર પડ્યા? પછી?” બિચારા મીર સાહેબની સ્વસ્થતા ઊડી ગઈ. જરા જેટલી ય પ્રવૃત્તિના વિરેધીને આસપાસના મુલકમાં બારવટીયાને પકડવા રાતદિવસ ભટકવાનું આમ અચાનક આવી પડ્યું તે એને શે રૂચે ?
હવે એમાં તે શું મોટી વાત છે?” મીર સાહેબ મનમાં મુંઝાતા અને મેએ દમ મારતા બેલ્યા. “ફેજ શણગારીને પછી ચડી જશું ને ઘડીવારમાં એ વાઘા અને રૂડાને ઝાલી આવશું.”
અરે બાપુ! હજી વાત તો સાંભળો! આ તો ખંડેરાવ સરકારને જાણ કરવી પડે એવી વાત છે.”
