________________
૫૪.
સેરઠન
ઉપર મોકલી તેમને એ બાબતમાં ખુલાસો માંગ્યો. જે દીએ તુમાર આવ્યો તે દી' માવજી મેતા ત્યાં હતા. શ્રીમતે દરબારમાં આ વાત કરીને કહ્યું કે “નકશે જેમાં ને સીમાડાને મેળ કરતાં સરહદ તે નવાબી છે ને અત્યારે નવાબ કહે છે કે સરહદ અમારી નથી. આપણે રેસીડન્ટ મારફત એજન્સીવાળાને લખી દ્યો કે “તુમારે ચડતા પહેલાં વૉકર સાહેબે અકેલા સીમાડાને મેળ મેળવી લેવાથી સદરહુ સીમાડે તો જુનાગઢને છે, તેમ જણાશે.”
“શ્રીમંત સરકાર !' માવજી મહેતા હાથ જોડી ઊભા થઈ બોલ્યા. “કેમ શું છે?” શ્રીમંત સરકારે એમના સામું જોઈ પૂછયું.
ગરીબ પરિવર! જે એજન્સીવાળા છતી આંખે ન જોતા હેય તે આપણે કહી ને કે સીમાડે અમારો છે.”
આવી નકામી બલા શા માટે ગળે વળગાડવી જોઈએ?” માવજી મહેતાએ હાથ જોડી આગળ ચલાવ્યું: “બાપુ! જુનાગઢને નવાબ એજન્સીથી ડરી ગયો છે. કપ્તાન લેકેના ખૂનની જવાબદારી એનું રાજ્ય લેવા માગતું નથી. એટલે કપ્તાન લેકેનું શબ પડયું હતું એ સીમાડે એને છે એમ નહિ કહે. આપણે જવાબ દઈએ કે ઘાંટવડથી ડોલાસા સુધીને સીમાડે અમારે છે તે ય જુનાગઢ અત્યારે કહેશે કે “હા, એ સીમાડે તમારે સાચો, સેનામહેર જેવ!' હજુર આ પ્રમાણે સહેજમાં કુંદન જેવાં બે ગામ ઘર બેઠે મળે છે ત્યારે કે સાહેબની વિધવાને કદાચ થોડીઘણું નુકસાની આપી દેવી પડે તેયે ચાર ગાઉને સીમાડે ને બે ગામ એ ભાવે મેંઘા નથી. બાકી એજન્સી બીજું કરી શું નાંખશે? બહારવટીયા તે ભાગી છૂટયા. ને રૂડો રબારી તે ફાંસીએ ચડે. બહુ બહુ તે લેકેની વિધવા માટે નુકશાની માગશે તે ભરી દેવી.
