________________
સોરઠને
પછી તે નગારે દાંડીયું દેવાણી. તો હડુકવા લાગી ને રૈયતના રાજીપા સાથે વાજતેગાજતે મહાબતખાન ગાદીએ બેઠા.
નવાબે માવજી મહેતાને ઇનામ અકરામ આપ્યાં. જુનાગઢની દિવાનગીરી સંભાળી લેવા કહ્યું. હાથ જોડી મહેતાએ કહ્યું “ગરીબપરવર ! આપની મારા ઉપર કૃપા છે. ફરી કોઈ વાર આવીશ. હાલ તો કામ છે, જાઉં છું.” " “પણ એવડું તે શું કામ છે મહેતા ?”
હજુર ! સેવકને માથે એક આળ છે. એ ખોટું તરકટ છે એમ ગાયકવાડ સરકારને ખાત્રી ન કરાવું ત્યાં સુધી મારાથી ન રહેવાય.”
હવે એના કરતાં અહીં રહી જાઓ ને ? એ ખાત્રીની ખટપટમાં શા માટે પડે છે ? કયાં વડોદરા ને કયાં અમરેલી ? અહીં જ રોકાઈ જાવ ને.”
હજુર ! એજટ પાસે વાત કરીને એ આળ ઘડીના છઠ્ઠા ભાગમાં ધાઈ શકું, પણ ગાયકવાડ સરકારનું મારા હાંમાં અન્ન છે; તેથી મારું હું જ ફેડી લઈશ.”
પણ એ તે મુશ્કેલ કામ છે, એમ તમને નથી લાગતું ? ”
શ્રીમંત સરકારને ભેળો સ્વભાવ જોતાં મુશ્કેલી ઝાઝી છે તે હું જાણું છું. પણ એ ભેળીયો બાદશાહ ભલો ય છે. એટલે વખત આવ્યે બધું થઈ રહેશે. બાકી મારો નિયમ છે કે મારી જાત.
જ્યાં સુધી ચાલે ત્યાં સુધી બીજે કયાંય નોકરી કરવી નહિ.” - નવાબ મહાબતખાને સારી પહેરામણી કરી. ત્યાંથી માનપૂર્વક રજા લઈ માવજી મહેતા ગંડળ ગયા. ગાંડળમાં ઠાકોર સગરામજી
