________________
સોરઠને
પાસે પહોંચ્યા. બહાવદીનભાઈ માથે હાથ દઈ ગભરામણમાં બેઠા હતા, વખતનું મૂલ તે સમજતા, પણ મહાબતખાન જાતે હાજર ન હોવાથી અત્યારે અફસેસ ગુજારવા સિવાય બીજું કશું એમને કરવાનું સૂઝયું નહોતું. માવજી મહેતો એને મળ્યા ને પિતાની ઓળખાણ આપી. અને અવસરે બહાવદીનભાઈને સગા ભાઈ મળેલ હોય તેટલું જોમ આવ્યું અને મહેતાની સલાહ પ્રમાણે બને જણ છાનામાના જુનાગઢમાંથી સરકીને ગંડલ તરફ હાથી નીકળ્યા. માર્ગમાં જેતલસરને પાદર મહેબતખાન એમને ભેગા થયા. હામીદખાનના સ્વર્ગવાસની વાત કરી.
મહેતા! હવે મહાબતખાનજીએ કરવું શું? એને કઈ મારગ ખરો? નાજુબી, ચાઇતીબુ, ને જમ્બર ભાટીયે જુનાગઢમાં તે એમને જીવતા નહિ રહેવા છે. એમણે રાજનાં માણસ બધાં વશ કર્યો છે. કાં તે ગાદીએ નહિ ચડવા 9 ને કાં તે જાનનું વહેલામોડું જોખમ થશે.”
“મહેતા! કાંઈક તે મારગ દેખાડે! જુનાગઢમાં હું પગ મૂકીશ કે નાજુબી મને પકડી લેશે ને કાં તે જાનથી મારશે. રાજનાં બધાં ય માણસો એનાં. મારા માણસોમાં કહીએ તો હું ને બહાવદીન.” મહાબતખાને કહ્યું.
હા! એ વાત સાચી છે. તમે વાણીયા છે. કાંઈક તેડ કાઢે. કહેવાય છે ને કે વાણીયા વગર તે રાવણની લંકા ગઈ. લંકાનું તો થયું જે થવાનું હતું તે; પણ આ જુનાગઢ કળમાંથી જવા બેઠું છે.” બહાવદીનભાઈએ એક દીર્ધ નિ:શ્વાસ નાખે.
મહેતો ક્ષણભર વિચારમાં પડ્યો. પછી બેઃ “મારું માનશે ? તમે જુનાગઢ ન જાવ પણ સીધા માણેકવાડા જાએ.
