________________
સૂઓ
૭
annammamun
તાજા ગાદીએ બેઠેલા. થોડે વખત ઠાકોર પાસે રહ્યા. ઠાકોરે મહેતાની સલાહથી ખુશ થઈ, સેનાનાં કડાં ને તોડા ભેટ કર્યા. ત્યાંથી પોરબંદરમાં ગયા. ત્યાંય ચાકરીનું કહેણ આવ્યું. પણ “લાજ કાઢી તેની કાઢી; એક ધણી જીવતો હોય ત્યાં બીજા કેમ. કરાય?” મહેતાને એ જ જવાબ હતો.
ભ્રમણથી મહેતે કંટાળ્યો. આવી રીતે અથડાવાથી કલંકમુક્ત નહિ થવાય એમ માની મહેતા ત્યાંથી સીધા વડોદરે પહોંચ્યા. વડદરામાં ઘર લીધું ને ત્યાં જાહેર રીતે રહેવા માંડયું.
માવજી મહેતા ઉપર મસલ નીકળ્યાને વરસ વીતી ગયું તેથી તે વડોદરામાં જઈ વસવા છતાં ફેજદાર ગોપાળરાવ, મહેતાને પકડવાનું ભૂલી ગયે. માવજી મહેતા થોડા દિવસ જવા દઈને ગાયકવાડ સરકારને રૂબરૂ મળવા રાવપુરાના રાજમહેલે પહોંચ્યા.
મહેતા રાજમહેલના બગીચામાં ઊભા રહી પૂછપરછ કરતા હતા ત્યાં ખંડેરાવ ગાયકવાડ પોતે બંગલાની બહાર નીકળ્યા. પગથિયે પગ મૂકતાં જ માવજી મહેતાને ઉભેલા જોઈ સરકારે મોટું ફેરવ્યું. માવજી મહેતાને મનમાં તે ખૂબ લાગી આવ્યું પણ ઉપરથી હસતું મોં રાખી ત્યાં આવેલી ચણાની વાડી તરફ આંગળી બતાવીને પાસે ઉભેલા પલિસને કહેવા લાગ્યાઃ “હે ભાઈ ! આ તે : ચણું ફાલ્યા છે કે શ્રીમંતનું નસીબ તેજ કરે છે ?”
ગાયકવાડે આ વાકય સાંભળ્યું. ખુશામત તે ખુદાને ય પ્યારી છે. ગાયકવાડે હાથની ઇમારતે માવજી મહેતાને પોતાની પાસે બોલાવ્યા.
“કેમ મહેતા? અહીં ક્યાંથી ?” “હજુર !” માવજી મહેતાની આંખમાંથી આંસુના બે બિન્દુ
