________________
સૂબે બેઠા સાંભળી રહ્યા છે ? ટાંટીયો ઝાલીને ફેંકી વો બહાર ને કાઢે તરવાર ! હમણાં એને ને એના આરબોને માપી લઈએ.”
હોંકારો દેતાં ડાયરે તે આખો ઊભો થઈ ગયો. તરવારની મૂઠને બાંધેલી ચામડાંની વાધરીઓ છોડાવા માંડી. સવજીએ જાણ્યું કે દરબારનું જોર ઝાઝું છે ને આ વખતે ધીંગાણે ફાવીએ એમ નથી. એટલે “દરબાર ! આ વખતે તો હું પાછો જાઉં છું, પણ આનું પરિણામ સારું નહિ આવે હો !” એમ કહી સવજી ત્યાંથી ચાલ્યો ગયો. ડાયરા સામું જોઈ દરબાર મરાતા બેલ્યાઃ “ઇ તો ભીમાણને ઘેર સવારે મેમાન આવ્યા હતા, તે આ સવછની બીકે પાદરેથી રેટલા વગર થાક્યાપાયા આગળ જાતા'તા. બાકી તે શું સમજતો હશે સવજી ? એને ખબર નથી કે કાઠી જે દિ જમીનની પરવા કરશે તે દિએનામાં કાઠીપણું નહિ રહે. સુરજ મહારાજની કીરપા હોય તો જમીન ને સંપત આવી મળે; પણ કાંઇ પૂન્ય મળે છે ?”
જમી પરવારીને માવજી મહેતો કાળા ભીમાણુને સાથે લઇને દરબારને મળવા ગયો. ડાયરે ભરીને દરબાર બેઠા હતા. હાથ જોડીને મહેતાએ જવાની રજા માગી
“અલ્યા ! આ તે માવજી મહેતે ! ગાયકવાડને વહીવટદાર ! તે મહેતા ! તમને જ ઝાલવાને આ દેસાઈ આવ્યો હતે?”
હા ! બાપુ ! આપને ખબર નહતી ?”
“ અરે મને ખબર હતી કે માવજી મહેતે પિતે છે તો તે છે દેસાઈને જીવતો જ શેને જાવા દઉં ? મારું વેર વાળવાનો આવો સરસ મેકે બીજો કયે મળત?”
