________________
– નવાર 17.
સૂબે
--- ~ ~ ઘો. ડલાસા ગામ જુનાગઢનું છે. ઘાંટવડ પણ જુનાગઢનું. એની હદમાં કયાંક મુકાવી લો. પછી હું છું ને મારી કલમ છે.”
“તમે કહે છે એમાં મને સૂઝ નથી પડતી, પણ બે બાકરખંધા સંધીઓને રાતે ભળાવી દઉં તે સવારે કામ કરીને પાછા આવે. પછી કાંઈ?”
બે ત્રણ સંધીઓએ આ કામ પાર પાડવાને કેડ બાંધી ને રાતે રાત સરકી ગયા. સંધીની જાત મૂળે રણવગડામાં ધુમનારી. પગલાં પડે એ એના જાતના ગે કાને ન સાંભળે એવી રીતે માખણમાંથી મોવાળાની માફક બે જવાનડા સરકી ગયા ને વળતે દિવસ સવારે પાછા યે આવી ગયા. રાતોરાત કપ્તાન 'લોકના શાબને ગાયકવાડી હદમાંથી ખસેડી જુનાગઢની હદમાં ડલાસા ને ઘાંટવડ વચ્ચે મૂકી આવ્યા.
માવજી મહેતાએ હવે લેખ છોલીને સારે જે કાગળ લીધો. ને એની માથે મોતીના દાણુ જેવા દસ્કત પાડ્યા. માંડી લખ્યું કે “વાઘે માણેક ને રૂડ આરી નામે બે ધાડપાડુઓએ જુનાગઢની હદમાં કપ્તાન લોકો નામના એક સાહેબનું ખૂન કર્યું છે. અને પછી જુનાગઢ રાજ્યની ખફગીમાંથી બચવા કોડીનારમાં ભરાયા છે, માટે તમારા ચેરને પકડવાને અમને જરૂરી મદદ મોકલી આપો.”
લીફાફે જુનાગઢ પહોંચ્યો ને મહેતાના કાગળે નવાબની ઊંધ ઉરાડી મૂકી. છ વરસ પહેલાં બાવાવાળા નામના એક બહારવીયાએ ગીરના જંગલમાં કેપ્ટન ગ્રાંટ નામના ગોરા સાહેબને જીતે ઝાલ્યો હતો, તેમાં તે નવાબી રાજ શેષનાગ સળવળે ને ધરતી બ્રિજે એમ ડોલી ઉઠયું હતું. આ તો એક ગોરાને જાન ગયે.
