________________
૨૮
કચ્છના
મું; પરંતુ એ થાળી તે એક નિમિષ માત્રમાં એના ઉદર–પ્રદેશમાં પધરાવાઈ ગઈ. અને “ખાઉં–ખાઉં ના એના પોકારે પુનરપિ ચાલુ થયા. ઘણું દિવસનો ભૂખ્યો જાણું એક માણસ શીરાના કડાયા સાથે એની પાસે આવી હાજર થયો અને એને પેટભરી ખવડાવવાની ભાવનાથી એક પછી એક પીરસેલી થાળીઓ એની આગળ મૂકવા લાગ્યો. પરંતુ ઘણી જ અજાયબીની વચ્ચે આ તમામ ભજનસામગ્રી, ઊંટનાં જડબામાં જેમ જીરાની ફાડ અદશ્ય થઈ જાય તેમ કોણ જાણે ક્યાંએ અદૃશ્ય થઈ ગઈ! તમામ ખોરાક અફાટ ઉદરસાગરમાં જાણે કોઈ અગમ્ય જાદુના જોરથી અલોપ થવા લાગ્યો. આ એક જ વ્યક્તિએ આજે કેાઈ અજબ શકિતથી અલ્પ સમયમાં જ કડાયાના કડાયા ખાલીખંમ કરી નાખ્યાં. કોઈ પણ પ્રકારે અને કઈ પણ કાળે એને ઉદર–પૂતિ થાય એવાં કશાં ચિહ જેવામાં આવ્યાં નહિ. રાંધનારા રાંધી રાંધીને થાક્યા, પીરસનારા પીરસી પીરસીને થાક્યા, પરંતુ ભીષણ દુષ્કાળના ભયાનક સ્વરૂપ જેવો આ માનવ-રાક્ષસ કદી પણ ખાતાં થાકે એમ ન હતું. આ માનવ છે કે પાતાળી પેટવાળો કોઈ પ્રેતાત્મા છે તેને નિર્ણય થઈ શક્યો નહિ. પ્રેક્ષકોના અચંબાને પાર રહ્યો નહિ. સૌ કોઈ ફાટી આખે આ અતુલ ક્ષુધાતુ-પાતાળપેટા વ્યક્તિ પ્રત્યે નિહાળી રહ્યા.
આ વાત થોડી જ વારમાં ખૂદ જગડુશાહ પાસે આવી પહોંચી. આશ્ચર્યચક્તિ થએલો આ મહાન દાનવીર ભજનગૃહમાં આવી લાગે અને ફરીથી મોટા મોટા કડાયાં ભઠ્ઠીઓ પર ચડાવી દેવામાં આવ્યાં. પરંતુ આ નવીન સામગ્રીને પણ એ જ અગમ્ય રીતે અંત આવી ગયે. સમસ્ત જગતને પરિતૃપ્ત કરી શકે એવી જગતદાતાર જગડુશાહની ભવ્ય ભોજનશાળા આજે આ ચીંથરે હાલ માનવીની ભૂખ ભાંગવા અશક્ત નીવડી. સૌ કોઈ
