________________
द्वितीयः सर्गः
श्रुत्वाथ दध्यावित्येषा, हा ! दूरक्षमिदं व्रतम् । यत्र वा तत्र वा यातु, कर्पासो लोठ्यते जनैः ॥३२२॥
વાત્ત વનમાળેવું, મા વાન્ધવ ! વવેદ્નશમ્ । તો વિરુદ્ધ હિ, િવૃત્તિ વિવેઝિન ? ॥૩૨॥
अथ बौहित्थिकस्तस्याः, कण्ठपाशं ददौ दृढम् । एवं सौधर्मकल्पस्य, पश्यन्ति स्म सुधाभुजः ॥३२४||
तां पञ्चत्वदशां प्राप्तामपि पालितसद्व्रताम् । वनमालां विलोक्यैते, प्रादुरासन् सुधाशनाः ॥ ३२५॥
१९१
રે પૌતિક ! પરÂસŚત્તાન્તસમાનસ ! | कथमेतां सर्ती हंसि, शौनिको बक्करीमिव ? ॥ ३२६॥ શિયળવ્રતનું રક્ષણ કરવું બહુ મુશ્કેલ છે. કપાસ જ્યાં જાય, ત્યાં લોકો તેને લોઢે છે (કૂટે છે)” (૩૨૨)
પછી વનમાળા બોલી કે હે બાંધવ ! આવું વચન ન બોલ કારણ કે વિવેકીજનો બંને લોકમાં વિરૂદ્ધ એવું કૃત્ય કરતાં જ નથી. (૩૨૩)
આ વચન સાંભળીને તે પુરુષે મજબૂત રીતે તેના ગળામાં પાશ નાંખ્યો. આ બનાવ સૌધર્મદેવલોકના દેવો પણ જોઈ રહ્યા હતા. (૩૨૪)
તેથી મરણદશાને પ્રાપ્ત થવાની તૈયારીમાં છતાં શીલમાં અચળ એવી વનમાલાને જોઈને તે દેવો તરત જ પ્રગટ થઈને બોલ્યા કે :- (૩૨૫)
“હે અધમ ! (વહાણખેડુ) હે પરસ્ત્રીના સંગને ઇચ્છનાર ! કસાઈ જેમ બકરીને મારે તેમ આ સતીને સતાવીને તું શા માટે
