________________
પદ્મપરાગ
આકાશની જળભરી વાદળી; જરા એની વાત તો સાંભળો !
મહાસાગરનાં અગાધ જળ : કંઈ કેટલાં ખારાં ! કંઈ કેટલાં ડહોળા ! ન કોઈની પ્યાસ બુઝાવે ! ન કોઈના મેલ ધૂએ! ન કોઈનાં કામ સારે !
આકાશમાં સોળે કળાએ સૂરજ તપે; ધરતી ધખધખી ઊઠે, હવા લ્હાય જેવી ઊની બની જાય અને સાગરનાં પાણી ખદબદી ઊઠે.
એવે વખતે સાગરનો દેવ કોઈ જોગી-જોગંદરની પેઠે આકરાં તપ-જપ આદરે – પોતાના અંતરની ખારાશને દૂર કરવા પોતાની કાયાના મેલને પ્રજાળી નાખવા.
કાળ પાકે અને સાગરદેવનાં તપ ફળે. ખારાશ અને મેલના ભારબોજવાળાં પાણી અગ્નિમાં તપીતપીને હળવાફૂલ થાય, અને વરાળ બનીને ઊંચે ઊંચે જાય – કો સિદ્ધ જોગીનો જીવ કાયાનો ભાર તજીને ઊંચે જાય એમ.
આકાશનો દેવ રૂના પોલ જેવી એ વરાળોને ઝીલી લે, ઝીલી ઝીલીને એનો સંઘરો કરે; એ જ આકાશની જળભરી વાદળી; સૌની જિવાડનહાર !
સાગરના ખારા ને મેલા જળના બદલામાં ધરતીને મીઠું અને નિર્મળ નીર પાછું આપવાનાં એ વાદળીનાં વ્રત.
એ પોતે ય સુખી થાય અને આખી દુનિયાને સુખી કરે. એના દાને ફળ ઊગે, ફૂલ ખીલે અને ધરતી ધાનથી ભરીભરી બની જાય. મહેરામણનાં મોતી પણ વાદળીના આ દાનમાંથી જ નીપજે.
જેવી આ વાદળી એવા જ આત્માના સાધકો, અવતારી આત્માઓ
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org
