________________
+ सिद्धान्तसार..
(८३) इवे कोण केवी वक्तव्यताने वाले ते कहे बे-ता त्यां ने नैगम, संप संग्रह अने व० व्यवहार ए त्रणे नय, ति त्रणे वक्तव्यताने इ० वान्छे. तं ते कहे बे-स० स्वसमय-वक्तव्यताने प० परसमय-वक्तव्यताने अने स प० उन्नयसमय-वक्तव्यताने वान्डे, कारण के नैगम-नयना अनेक गमा बे, अने व्यवहार-नयवालो लोक व्यवहार माने. ते लोकने विषे सर्व प्रकारनी रुढी , अने संग्रहनय नपरनी बन्ने नयथी मलतीज . जा रुजुसूत्रनय प्रथमनी त्रण नय करतां अति विशुद्ध जे. तेटला माटे ते दुबे नेदनी व वक्तव्यताने माने, तं ते कहे -स० स्वसमय-वक्तव्यता अने पण परसमय-वक्तव्यताने माने, परं त्रीजी उन्नयसमय-वक्तव्यताने मुलथी न माने. ते न मानवानी जुक्ति कहे . त त्यां त्रण वक्तव्यताना नेदने विषे जे सण स्वसमय-वक्तव्यता कही ते सा स्वसमय-वक्तव्यतामां प० पेठी, अने जे प० परसमय-वक्तव्यता ते प० परसमय-वक्तव्यतामां पेठी. तेनणी उजयरुप वक्तव्यता. ते ए नयना मतने विषे वास्ता . त ते कारणे पु० विविध वक्तव्यता , पण न त्रि. विध वक्तव्यता सर्वथा नथी. त्यां पण संग्रहनय सामान्यवाद नैगम मध्ये अन्योक्किन्नणी ए विविका ने, अथवा सूत्रनी विचित्रगत , तेथी जुदी न कही. हवे ति० त्रणे नय शब्द १, समनिरुढ २, अने एवंजुत ३, ते रजुसुत्रथी पण अति विशुद्ध , ते नणो एक स्वसमय वक्तव्यतानेज माने , पण परसमय-वक्तव्यता तथा स्वसमय-परसमय, ए बे वक्तव्यता नथी, एम कहे . क ते शा माटे के परसमयमां अवगुण मोटो , माटे ते समदृष्टिए न मानवी. तेमज परसमयमां अ० अनर्थ जे, अ० अहेत , तथा अण् असतनाव , अ० प्रक्रिया बे, पण दान, शील, तप अने नावरुप सक्रिया नथी, आज्ञाबाहार बे, उ० उन्मार्ग , पण श्री वीतरागनो मार्ग नथा, अ० अणउपशमपणुं , पण उपशमपणुं नथी. मि परसमयनी वक्तव्यतामां मिथ्यात दर्शन , ते समदृष्टिने प्रसंसवा योग्य नथी. ति० एम करीने त ते माट जे नय स० साचो बे, ते स० स्वसमय-वक्तव्यताने माने, पण न० नया मानता प० अन्य
