________________
(११)
+ सिद्धान्तसार,
तमे तो पूर्वोक्तनी प्रतिपक्षि जग्या लोगवो बो. ए केवी रीते ते कहो. वली साधवीने विकट (पुर्वन्न ) देशने विषे विहार करवो न कटपे, अने साधुजीने कहपे. हवे तमारी केहणीने लेखेतो साधुने सुखन देशमां न रहेQ जोइए. वली एकली साधवीने विहार करवो न कहपे; अने साधुजीने एकला विहार करवो कल्पे. हवे तमारो केहेणीने लेखे साधुए घणा साधुमां रहे न जोइए. तेमज साधवीने अटवीने विषे रहे, न कटपे अने साधुने अटवीने विषे रहे, कल्पे. ए पण तमारी केहेणोने लेखे तो साधुने अटवीमांज रहेदूं जोइए; पण वस्तीमां के गाममां रहेन जोइए. वली पुरुष रहेतो होय ते जग्यामां साधवीने रहेवू न कहपे, अने साधुने ते जग्यामां रहे करपे. ते पण तमारी केहेणीने लेखे तो साधुने सुनी जग्यामां न रहेQ जोश्ए. वली ब्रहत्कल्पना पाचमा उद्देशामां कह्यु बे के, साधुने उघामी दामीनो रजोहरणो कहपे, अने साधवीने न कल्पे. ते पण तमारी केहे. णीने लेखे तो साधुने नघामी दांमीनोज रजोहरणो राखवो जोइए. तमे कहोगे के, साधवीने अनंगछार न कल्पे, अने साधुने कल्पे. ए पाठ वांसे कमाम उथापे तेने अटाव आदिकने विषेज रहे, गामने विषे न रहे, ए बोल पण प्रमाण करवा जोइए. पण हे देवानुप्रीय ! ए पाठ तो एम डे के, जो गाम नगर न होय तो साधुने थटवीमां रहेQ कल्पे; अने जग्या न मले तो, वृक्ष हेठे रहेईं कल्पे; इत्यादिक सर्व पोल कारणे काम पम्याथी साधुने कल्पे कह्या बे; अने आरजाने कारणे काम पड्याथी पण न कल्पे; मोडं वेहेढुं संजादिक पमयां पण वस्तीमाज जश्ने रहे, कल्पे. एम सर्व बोल जाणवा. नपाय करीने रदेवू. पण आरजाने ए बोल काम पड्याथो पण न करबा; अने साधुने काम पड्याथी कटपे कह्या बे. तेमज कमामन होय तो अनंगद्वारे करपे एम कडं जे. जो कमाम वास उघामवं न करूपे तो " नोकप्पर निग्गंथाणं सकवाम नवसए वनए ” एवो पाठ जोए; पण प्रजुए तो कमाम वज्यु नथो; भने जे वरजे डे ते व्रम बुझिथा वर्जे . .
