________________
( १९७)
साज्य (मदद) श्रापे तो श्रधर्मदान कहीए; केमके तेमां पोतानो पण स्वार्थ नेलो ने ते माटे. एम करतां ए चोर बंधणमां पज्यो, तेने दुःखी देखीने अनुकंपा आणीने खानपान थापे तो ते अनुकंपा दान थाय. जेवा पोताना प्रणाम (दान थापतां) होय तेवू दान कहीए. फल पण पोताना प्रणाम शुरू शुद्ध होय तेवां लागे. जेम पात्र तो धर्मरुचि घणा शुद्ध हता, पण नागश्रीना जेवा प्रणाम हता तेवां फल लाग्यां. ते माटे दान, तप, जप, क्रिया अने दया, ए सर्व पदार्थनां फल पोताना प्रणाम पके लागे जे. जेम को अन्नव्य बे, ते साधु नेलो रहे जे अने साधु नेवू खावू पी करे , पण जेवा पोताना प्रणाम होय तेवांज फल लागे . वली साधुनी परे को शुद्ध व्यवहार देखी साधुनी बुझे वांदे तो तेने साधु वांद्यानां फल लागे के असाधु वांयानां फल लागे? एम पोताना प्रणाम उपर घणी वार्ता . बाकोनां आठ दान श्री वीत. रागदेवे एकान्त धर्ममां पण नथी गण्यां, तेम एकान्त अधर्ममां पण नथी गण्यां. ए श्राप दानमा एकान्त धर्म ले के एकान्त अधर्म डे, एम. साधुए कांश पण कहेवू नही, मौन नाव राखवो. ए दान प्रशंसा पण नही अने निषेधवां पण नही.एम जाणवू जे, पागल श्रावके दान दोधांडे तेनांजे फल थयां हशे ते आज पण आपनारने थशे. वली श्री वीरप्रजुना अंतेवासी श्रावके जे कार्य कयाँ, ते जो अनर्थदंग पाप कर्मादान होत तो केम करत ? वास्ते ए करणी निषेधवारुप अथवा पाप कहेवारुप नथी. ए वातनो श्री वीतरागदेवे पण चोखो रोते निर्णय न कर्यो त्यारे आपणने शुं ज्ञान ने ? एनो तो घणो विचार जे. वली सूयगमांग सूत्रना श्रुत्ष्कंध पहेखाना अध्ययन अग्यारमामां सावध दानमां मौन राखतुं कयुं छे, पण पाप कहेQ कछु नथो. ते गाथाः
दणंतं पाणु जाणेद्या, आयगुत्ते जिदिए; गणासंति सहिणं, गामेसु नगरेसूवा. ॥१६॥ तहागिरं समारंनं, अलि पुन्नति पोवए:
