________________
જબ કુમાર :
[૭૧] “હે લલનાઓ ! તમને એક પછી એક મેં સંપૂર્ણપણે સાંભળી. તમારી કથાને ઉપનય સમજી લઈ એના સામે સચોટ કથાઓ રજૂ કરી. ઉત્તરનો પ્રત્યુત્તર વાળ્યો. ભવિષ્યના સાહિત્યકાર માટે સુન્દર ને રસભરી સામગ્રી એ રીતે તૈયાર થઈ, પણ એથી આપણું કાર્ય પૂરું થતું નથી. રજની વિદ્યુતુ વેગે વહી રહી છે, જોતજોતામાં પ્રાત:કાળના ચેઘડી વાગશે. “લગ્નવેળા ગઈ ઊંઘમાં પછી પસ્તાવો થાય.” જેવું હાસ્યજનક વર્તન ન દાખવવું હોય તો હવે આપણે મૂળ મુદ્દા પર ઝટ આવી જવું જોઈએ.”
સમુદ્રશ્રી–“સ્વામી! એક તરફ મુદ્દા પર આવવાની વાત કરે છે અને બીજી તરફ હઠીલાઈ કરે છે. પછી વિલંબ થાય જ ને ? જ્યારે પરણ્યા ત્યારે સંસાર માણું જાણે. આખરે સંયમ તે છે જ ને ! આદ્ય તીર્થપતિ શ્રી કાષભદેવ પ્રતિ મીંટ માંડે કે અંતિમ જિન શ્રી વર્ધમાન સ્વામીને અવલોકે, તેઓએ ભાગ પણ ભેગવ્યા અને સમય પ્રાપ્ત થતાં ત્યાગનો રાહ પણ સ્વીકાર્યો. એમને મન બ્રહ્મચર્ય વ્રતની કિંમત ન હતી એમ તે આપ નહિં જ કહી શકે. તમારી સરખા સમજુને વધુ શું કહેવું?”
પશ્રી—“ નાથ ! મારી વડિલ ભગિનીએ જે વાત મૂકી છે તે તદન ફેંકી દેવા જેવી નથી. માની લે કે તમારી ઈચ્છા લગ્ન કરવાની હતી, પણ માતાજીને રાજી રાખવા જ એ પગલું ન છૂટકે ભરવું પડયું. પ્રભુશ્રી વર્ધમાનના સંબંધમાં પણ એમ જ સંભળાય છે.
ત્રિશલા માતાના આગ્રહે જ તેઓશ્રી યશોદા કુંવરી સહ