________________
પ્રભવસ્વામી
[ ૧૨૩ ] કુબેરસેના નજરે પડી. તેણીના સૌંદ ઘેરાયેલ તે પુરુષા કામાસક્ત બન્ય. વાસનાઓ ઉભરાઈ આવી. એટલે તે વેશ્યાના મંદિરે પહોંચી ગયે. દ્રવ્ય જ જેનો જીવનમંત્ર છે એવી કુબેરસેનાએ અન્ય કંઈ વિચાર કર્યા વગર એની સાથે વિલાસી જિંદગી આરંભી દીધી. ઉભયના મનમાં મોહરાજ સ્વાર બની બેઠો હતો. એના ઘેનમાં તેઓ આસક્ત થઈ. “આ ભવ મીઠા’ જેવી ઉક્તિને રસ લુંટવા લાગ્યા. ભગના પરિણામે પુત્રપ્રાપ્તિ પણ થઈ. કુબેરસેના પાસે ધન ઠીક થયું હતું અને પૂર્વે સંતતિ–યુગલને ત્યજી દીધાને ડંક તદ્દન નષ્ટ થા ન હોવાથી, આ વેળા તેણીએ પેલા અર્ભકનું રીતસર પાલન આરંવ્યું. એ બાલુડો તે આ જ. મેં જે સંબંધે ગણાવ્યા તે સંખ્યામાં અઢાર થાય છે, છતાં આપણા ત્રણમાં એનો સમાવેશ થાય છે. જ્ઞાન-દીપકના અજવાળે હું તો દુષ્કૃત્યથી બચી ગઈ. એના અભાવે તમે બને-માતા ને ભ્રાતા ભાન ભૂલી, ન કરવાનું કરી ચૂક્યા, પણ “જાગ્યા ત્યાંથી સવાર” ગણવા માંડે તે બિગડી સુધરવાનો માર્ગ બંધ નથી થયો.”
સાધ્વીએ ઉઘાડી પાડેલી દૂષિત કથાને છુપાવવાના ઉપાય તરીકે કુબેરદત્ત સવાલ કર્યો. “સાધ્વી ! તમારી વાતને સમર્થન કરતો કઈ પ્રત્યક્ષ પુરા બતાવી શકો છે ?”
મહાસત સહાદર ! હજુ પણ તારી આંખ ન ઊઘડતી હેય, અરે ! આ ધૃણાજનક વર્તન માટે પશ્ચાત્તાપ ન થત હોય તો આ મુદ્રિકા જોઇ લે.” એમ કહી સાધ્વીએ વસ્ત્રને છેડે બાંધેલી વીંટીઓ છોડીને રજૂ કરી દીધી.
જંબુસ્વામી ચેરમંડળીને ઉદ્દેશીને બેલ્યા–“મહાનુભાવો!!