________________
શથંભવસ્વામી :
[ ૧૭૫ ] બતાવી. આપનાં દર્શન થતાં જ અગાઉના કોઈ વખતના મેળાપને અભાવ છતાં, મારા રોમાંચ ખડા થાય છે. જાણે કે એક માર્ગ ભૂલેલા પથિકને ભરજંગલમાં માર્ગદર્શક ભેમિયાની ભેટ થાય એથી અધિક આનંદ આપની કેવળ મુખાકૃતિ જોતાં થાય છે. આ મૂર્તિના દર્શનથી અહિંસામાં રહેલી અદભુત શક્તિને ખ્યાલ આવી ગયો હતો તેમાં આપના આ સમાગમથી ઉમેરો થયે છે.”
ભટજી! મને પણ તમારું ભાસ્થળ જતાં જે માનસિક વિચાર જ હતા એ વાતચિત પરથી સાચે જણાય છે. તેજી તુખારને ઈસારો જ બસ થઈ પડે, એ ચાબુકના ઝપાટાને પાત્ર ન લેખાય. એમ તમારા સરખા વિદ્વાન દ્વિજને જ્ઞાનનું સાચું ભાન કરાવવા સારુ ઝાઝાં શાસ્ત્રો ઉકેલવામાં ન હાય. એકાદ વાકયથી જ હદયદ્વાર ખુલી જાય. કોઈ પણ ક્રિયા વંધ્ય નથી લેતી એ કોણ નથી જાણતું?
यूपं कृत्वा पशुन् हत्वा, कृत्वा रुधिरकर्दमम् । यद्येव गम्यते स्वर्ग, नरके केन गम्यते ॥१॥
એ લેકને અથે અવધારતાં શું ફલિતાર્થ નીકળે છે એ વિચારય છે. જે અન્ય જીવને વિનાશ કરી, લોહી માંસનાં ખાબોચિયાં ભરી, કરવામાં આવતાં એ પિશાચી કાર્યને બદલે સ્વર્ગનાં સુખમાં થતો હોય તે નરકમાં લઈ જનારી કરણી કેવા પ્રકારની સમજવી ? “ સારી કરણનાં સારાં કુળ અને માઠીનાં માઠાં ફળ” એ તો અનુભવની એરણે ઘડાયેલી લેકેજિત છે. એથી ઉલટું માઠી ને હિંસાપૂર્ણ કરણીના ફળરૂપે વર્ગ મળતું હોય તે નરક સ્થાનમાં કોણ જશે? પણ
છે એ
કેવી ના સુખમાં થરમાં આવતા એ કરી લે