________________
શર્યાભવસ્વામી :
[ ૧૭૩ ] “શાસ્ત્રીજી ભલેને ક૯પનાના ઘોડા દોડાવે. દ્વિજવર્ગ ગમે તેમ અમારા માટે બોલે તેથી કંઈ સત્ય અવરાવાનું નથી. અમારો માર્ગ ખુલે છે. અમારે જીવનકમ આ પ્રકારે છે. પવિત્ર આચારના પાલનદ્વારા જીવન શુદ્ધ બનાવવું અને અહિંસા જેવા સર્વશ્રેષ્ઠ તત્વને પ્રેમપૂર્વક પ્રચાર કર. સકળ વિશ્વમાં મૈત્રી ભાવનાને વિસ્તાર વધારવો. કીટથી માંડી કુંજર સુધીના અર્થાત્ નાના મોટા સર્વ જીવોને અભય પ્રાપ્ત થાય તે બધ દે. ”
મુનિવરો! મારે કબૂલ કરવું જોઈએ કે તમારા આવા સુંદર ચારિત્ર અને પવિત્ર જીવનનો સાચો ખ્યાલ આપવાને બદલે અમારા તર્કભૂષણે અને વેદાલંકારોએ ઈરાદાપૂર્વક આમજનતામાં કઈ જુદો જ ભાવ જન્માવે છે. મારા જાતિભાઈઓના એ અપરાધનું પાયશ્ચિત્ત મારે કરવું જ જોઈએ એમ મારું મન પોકારી ઊઠે છે. ”
મહાનુભાવ! તમારી એ આશા સત્વર ફળે. આપણે અમારા સ્થાનમાં આવી પહોંચ્યા છીએ. જુઓ, સામેના કમરામાં પાટ ઉપર વિરાજમાન છે એ અમારા ગુરુદેવ-સૂરિપુંગવ પ્રભવસ્વામીજી.”
શભવ ભટ, આચાર્ય મહારાજની સમીપ પહોંચી, દંડવત પ્રણામ કરી, જિજ્ઞાસાવૃત્તિથી કર જોડી છેડે દૂર ગુરુ સન્મુખ બેઠા. પ્રભવસ્વામીજી ભટજીની મુખાકૃતિ જોતાં જ જાણું ગયા કે આ વ્યક્તિ કોઈ સામાન્ય નથી. એને ભાલપ્રદેશ જે જાતની તેજસ્વિતા દાખવે છે એ જોતાં એ કઈ મહાન વ્યક્તિ થવાની સાબિતી આપે છે. માનસશાસ્ત્રને અવ