________________
આચાય યશાભદ્રસૂરિ :
[ ૨૧૭ ]
એટલે મેઠેલા અને ખારીએ ઊભા દાતણ કરતાં કેટલાક ભૂદેવાના પેટનાં તે પાણી હાલી ઊઠ્યાં! જોતજોતામાં એ ત્રણ જુવાનીઆ મુનિગણુ પાસે આવી પહોંચ્યા અને એમાંનાં એકાદ ખટકળેલા યુવાને તેા સ્મિત કરતાં કહ્યું કે—
“તમા શુ એટલી હુંદે ભૂખાળવા થઈ ગયા છે! કે આટલા જલ્દી રાટલા ઉઘરાવવા હાલી નીકળ્યા ?”
કરુણાશંકર મજાક ઉડાવતા આવ્યેા:
“ ભાઇ છેલશંકર ! એમના પેટના ખાડાથી જ તારી વાત પુરવાર થાય છે પણ એ માપડાએને કયાંથી ખબર હાય કે–આ વાસ તા ચુસ્ત વેદાંતીઆના છે.
'हस्तिना ताड्यमानोऽपि ।
(
न गच्छेत् जैनमंदिरम् ॥ '
અર્થાત સામેથી ગાંડા થયેલ હાથી આવતા હાય અને એનાથી હણાવાના ભય ચાખ્ખા હાય છતાં નજીકમાં જો જૈનેાનું મંદિર હોય તે રક્ષણ સારુ એમાં ન જવુ એવુ શ્રદ્ધાપૂર્વક માનનારા દ્વિજોને આ વાસ છે.”
ત્રીજો યુવાન વયમાં નાના હતા છતાં દક્ષ હતા. એનું નામ ભદ્રશંકર હતું. પેાતાના જોડીદારાની આવી મશ્કરી એને ગમી નહીં. હજી તેા એ વિદ્યાર્થી અવસ્થામાં હતા છતાં જે કંઇ અધ્યયન અત્યાર સુધીમાં એણે કર્યું હતુ. તે ઉપરથી એટલું તે તે સારી રીતે સમજતા હતા કે કેાઇની પણ નિંદા કરવી એ મેટું દૂષણુ છે. અભ્યાગત કિવા અતિથિ પ્રત્યે વિવેકપૂર્ણ વર્તન દાખવવુ એ ગૃહસ્થીના શ્રેષ્ઠ ધર્મ છે.
