________________
[ ૨૨૪ ]
પ્રભાવિક પુરુષ મહેલ્લામાં આ મલિન વસ્ત્રધારી નાસ્તિકના પગલાં કરાવ્યા! ધરતી અભડાવી! હરિ! હરિ! ઘોર કળિયુગ આવ્યો ! એ સિવાય બ્રાહ્મણને દીકરી ચાલીચલાવી આવું નિંદ્ય આચરણ કરે ! હજુ અહીંથી જ પાછો ફર. નહિ તે વાત વધી પડશે અને જોયા જેવું થશે. બ્રહ્મપુત્ર જે રૂઠશે તે પ્રલયકાળને ભીષણ વાયુ વાતા વિલંબ નહીં થાય!”
ભદ્રશંકર નાને હતો છતાં ઘમંડી ભૂદેવેની પ્રકૃતિથી માહિતગાર હતએટલે એણે રાજારામની ચીચીયારીને મચક આપી નહીં અને મુનિવર્ગને પણ એકાદી ગ્રથિલના પ્રલાપ સમ એ સર્વ ગણી પિતાની પાછળ જરા પણ ક્ષોભ પામ્યા વગર આવવાનું ચાલુ રાખવા જણાવ્યું.
જોતજોતામાં એ બધા એક વિશાળ મકાન સમીપે આવી પહોંચ્યા. મકાનની બાજુમાં થોડી છૂટી જગ્યા હતી,
જ્યાં ખૂણા પર તુલસીના છોડ વાવ્યા હતા અને વચમાં એક ઓટલે બાંધેલ હતું ત્યાં મંડળી ઊભી રહી. ભદ્રશંકરે સાંકળ ખખડાવી, મનકની માતાને હાકલ કરી.
“ગંગા મા, એ ગંગા મા, બારણા ઉઘાડો.” પરિચિત સ્વર સુણતાં જ વેત વસ્ત્ર પરિધાન કરેલી ગંગાએ બારીએ જોયું. ભદ્રશંકર સાથે સાધુઓને જોતાં જ તે હાં ફેરવી પાછી ફરી અને બારી વાસી દીધી. ભદ્રશંકરે પુન: હાકલ કરતાં કહ્યું કે “તમારા મનને લાવ્યો છું. મહેરબાની કરી સત્વર કમાડ ખોલે.”
મારે મનક આ ? કયાં છે?” એમ પિકારતી ગંગાએ દ્વાર ખેલ્યા.