________________
આચાર્ય યશોભદ્રસૂરિ :
[ ૨૪૭ ] ઓજસ્વિની વાણીમાં આચાર્યશ્રીની દેશના શરૂ થઈ ત્યારે વાતાવરણમાં અનેખી ઝમક આવી. વર્ષો પૂર્વે આવેગભર્યાખર્શ ખેંચી ઊભા થયેલ-ભટ્ટ શર્માભવ અને સોમ્ય પ્રકૃતિવાળા-શાંતિના મૂર્તિમંત સ્વરૂપ સમા આસન પર વિરાજેલા આજના સૂરિ શભવ એક જ છે કે કેમ? એ પ્રશ્ન સોને ઉદ્દભ. આમાં એને એ છતાં જીવનપલટ કેવી કરામત દાખવે છે એનું ભાન થયું. ત્યાં તે આચાર્યનાં વેણ સંભળાયા–
, ભવ્ય છે! કમરાજરૂપ મહાન સૂત્રધારથી ક્ષણે ક્ષણે દેરીસંચાર કરાતી આ સંસારરૂપી રંગભૂમિ પર ભજવાઈ રહેલાં-ભિન્ન ભિન્ન અભિનયમાં જ્યાં સુધી આત્મા સર્વ અને પર ભેદ પારખી શકતો નથી ત્યાં સુધી એ ધર્મના સાચા રહસ્યને પિછાની શકતો નથી. ઉપરછલ્લા દેખાવને કે ધર્મની આસપાસ વિંટાયેલા ક્રિયાકલાપને લક્ષ્ય માની એ એની આસપાસ ચકકર માય કરે છે. એ જાતના ભ્રમણમાં પસાર થતા કાળની મર્યાદા આંકી શકાતી નથી. ચડતી-પડતીના ચગડોળમાં આગેકદમ અને પીછેહઠ તો હોય જ, પણ એથી પ્રગતિને કાંટો ઊંચે જઈ શકતા નથી. ચડતી ટાણે અંકની નવિનતા હાથવેંતમાં જણાય ત્યાં અધ:પતનને ઢોલ વાગવા માંડે છે અને વધુ જોરથી પછડામણ થાય છે. કારણ એક સમ્યગજ્ઞાનને અભાવ-સાચી સમજણનું દિવાળું! એટલે પર એવા કમરાજની જાળથુંથણીમાં સજજડ રીતે જકડાવું! ગળ–ળની ખબર જ ન મળે ! એટલે જ સૌથી પ્રથમ–સ્વ અને પરની કિંવા આત્મા અને કર્મની અથવા તો જીવ-અજીવ ની કે ચેતન–જડની ઓળખાણની આવશ્યકતા છે.
“નયસારનો આત્મા લાંબા સંસારભ્રમણ પછી મહાવીર